Definicja pompy prętowej

Candela Rocío Barbisan
Inżynier chemiczny

Pompa prętowa jest jednostką pompującą za pośrednictwem układu wał korbowy - korbowód - tłok wydobycie ropy naftowej w perforacji, łatwej do zidentyfikowania podczas obiegu w obszarach bliskich złożom olej.

W zależności od rodzaju eksploatowanego odwiertu często wymagana jest dodatkowa pomoc w celu wydobycia płynu na powierzchnię. Są więc studnie, tzw sprężynowanie którego płyn ma wystarczające ciśnienie, aby wydostać się na powierzchnię, podczas gdy inne wymagają dostawy dodatkowej energii mechanicznej, której urządzeniem w tym celu odpowiedzialnym jest "bocian", jak urządzenie to jest popularnie nazywane. system.

Zasada działania

Chociaż pompa żerdziowa jest obecnie najczęściej używanym sprzętem do wiercenia ropy naftowej, okazało się, że wynika ona z połączenia dwóch mechanizmów, które działały oddzielnie w tym samym celu. Z jednej strony „Końskie Łby”, z drugiej „Air Balance”. „Końskie głowy” lub głowy koni mają pośrodku wahacz i oś. Na jednym końcu znajduje się żerdź wiertnicza, a na drugim przeciwwagi, którymi są dwie stalowe belki. Kiedy korba obraca przeciwwagę, wahacz przesuwa się w dół, a belka pozwala przemieszczenie pręta w pewnym okresie, umożliwiając wzrost oleju w kierunku powierzchnia. Z drugiej strony „balans powietrza” lub balans powietrza ma sworzeń na końcu wahacza, a nie w jego środku, gdy żerdź wiertnicza opada pomaga sprężać powietrze wewnątrz cylindra, a ciśnienie wywierane przez ten ściśliwy płyn powoduje, że wahacz podnosi się i wyciąga Surowy.

Połączenie obu mechanizmów dało początek pompom prętowym. Pompy te są przymocowane do silnika, zwykle elektrycznego, który zapewnia energię niezbędną do poruszania systemu. kół pasowych, w przeciwwadze, te koła pasowe przenoszą ruch na korbowód, który stale podnosi się i opuszcza korba. Na drugim końcu znajduje się „głowa konia”, z której do wypolerowanego pręta przymocowana jest metalowa lub stalowa linka. Poprzez system kół zębatych i stalowych prętów, które docierają do dna rury przeznaczonej do wydobycia, na dnie rury Pompa jest umieszczona wraz z jej tłokiem, co umożliwia pompowanie cieczy w kierunku powierzchni, przy czym cieczą tą jest głównie woda i węglowodory.

W zależności od rodzaju odwiertu, jego ciśnienia i składu mieszaniny określa się ilość ropy i wody do wydobycia oraz wielkość niezbędnego agregatu pompowego.

Sprzęt i jego części to stosunkowo złożony system o prostej zasadzie napędu, jak widać poniżej dla każdej z wymienionych części:

Jeśli chodzi o pompę umieszczoną na dnie studni, jest ona również znana jako pompa podpowierzchniowa i jest pompa wyporowa, czyli zapewnia stały przepływ niezależnie od ciśnienie. Ta pompa składa się z dwóch zaworów: stałego zaworu lub „zaworu nożnego” i ruchomego zaworu, który się porusza wraz z tłokiem który z kolei jak widać na zdjęciu jest połączony z tłoczyskiem ssanie. W koordynacji ruchu, gdy struna się podnosi, zawór ruchomy zamyka się, a zawór nieruchomy otwiera się, tutaj cylinder pompy jest wypełniony mieszaniną płynów, wznoszącą się dzięki napędowi tłoka. Gdy struna pręta opada, zawór jezdny otwiera się, podczas gdy zawór stacjonarny zamyka się, mieszając w ten sposób Woda węglowodorowa zasysana przez tłok w ruchu do góry przepływa przez zawór w kierunku powierzchni mobilny. Kiedy tłok cofa się, rozpoczyna się kolejny cykl.

Wiele płuczek wiertniczych jest trójfazowych, co oznacza, że ​​do poprzedniej mieszaniny dodaje się określoną zawartość gazu, jeśli ten gaz jest sprężany w cylindrze ciśnienie niezbędne do otwarcia zaworu nie jest osiągane, co obniża wydajność pompowania i stwarza możliwość kawitacje. Z tego powodu, gdy wiadomo o istnieniu płynu trójfazowego, gaz jest wcześniej przepuszczany przez strefę pierścieniową, która jest zaprojektowany w systemie rurociągów produkcyjnych iw ten sposób unika się przedostawania się gazu do urządzenia. pompowanie. W zależności od ilości wydobytego gazu może być on przeznaczony do sprzedaży jako gaz ziemny, doczyszczony lub ponownie zatłaczany do układu pompowego jako paliwo.