Opowieść grozy z La Llorona

Opowieść grozy o La Llorona

Dawno temu, w małym miasteczku na wsi w Meksyku, żyła dziewczyna o długich czarnych włosach, której uroda była taka, że ​​pragnęli jej wszyscy młodzi ludzie. Od najbogatszych do najbiedniejszych, wszyscy na różne sposoby próbowali zdobyć jej serce, ale ona nie zdecydowała się na żadne. Wydawało się, że prawie czeka na kogoś innego, kogoś z zewnątrz.

Aż pewnego dnia pojawiła się ta osoba: kupiec, który jeździł od miasta do miasta sprzedając swój dobytek i który zakochał się w niej do szaleństwa. I ku zaskoczeniu wszystkich ludzi odwzajemniła się. Ich miłość była tak silna, że ​​kupiec postanowił osiedlić się w mieście i wspólnie założyli dom., w którym wkrótce urodziło się troje cennych dzieci. Mieszczanie przyglądali się niedawnej rodzinie i marzyli o podobnym losie.

Ale miłość jest przelotnym ptakiem, a małżeństwo wkrótce stanęło przed pierwszymi problemami. Pocałunki i uściski, którymi kupiec obsypywał swoją żonę, zaczęły być rzadkością i… zacząłem spędzać coraz więcej czasu poza domem, pijąc w tawernie i w towarzystwie kto wie który.

Kobieta, coraz bardziej samotna i smutna, spędzała całe dnie zamknięta w domu, czekając na powrót męża, by spróbować ponownie rozpalić płomień. I często zostawała do późna w nocy, czekając na niego.

To, co zostało ogłoszone, w końcu się wydarzyło. Jej mąż, zauroczony inną kobietą, młodszą i bezdzietną, wyszedł z domu i nigdy nie wrócił. Kobieta, oszalała z powodu złamanego serca i porzucenia, Ogarnęła ją niekontrolowana wściekłość i chciała zniszczyć wszystko, co przypominałoby jej męża.

Niszczyła zdjęcia, prezenty, sukienki, robiła furorę wściekłości. Dlaczego to się jej przydarzyło, właśnie jej, która mogła mieć kogokolwiek u jej stóp? Dlaczego zakochała się w tym mężczyźnie, który teraz zostawiał ją na pastwę losu? Zobaczę, do czego jest zdolna! Pożałowałby, że życie ją zdradził!

Kiedy opary wściekłości w końcu się rozproszyły, była już północ i kobiety nie było w domu. Nie rozpoznawał niczego wokół siebie, jakby budził się ze złego snu.

Był w rzece, która płynie niedaleko miasta, zanurzone po uda w zimnej i przejrzystej wodzie. Wokół niej unosiły się nieruchome ciała jej trójki małych dzieci, które odciągnęła, ponieważ w ich niewinnych twarzach widziała także twarz zdradzieckiego męża.

Żal wstrząsnął nią jak dreszcz. Jak mógł zrobić coś takiego? Jaką winę miały ich dzieci za ten brak miłości? Ból sprawił, że przez całą noc wyła jak ranne zwierzę. I tak oto poranne słońce, majaczące nad horyzontem, odnalazło ją na brzegu rzeki: dosłownie martwą od tak wielkiego bólu w duszy.

A) Tak, to, co było wzorową rodziną we wsi, stało się wstydliwą tragedią. Matki przeklinały imię kobiety, która zabiła własne potomstwo, a pijacy w tawernie okrutnie żartowali z niej, którą nazywali „La Llorona”.

Kilka tygodni po pochowaniu ciał wieśniacy znów zaczęli słyszeć ich lament i płacz gdzieś nad brzegiem rzeki. Wielu powiedziało, że to ich banshee, podczas gdy kilka zorganizowało się, aby udać się nad rzekę, aby popatrzeć, mając nadzieję, że to zwierzę lub coś podobnego.

Pewnego ranka zapalili więc latarki i szli w stronę rzeki, aż do ich uszu dotarł krzyk załamanej kobiety. Z początku tylko wyli, jęki bólu i piskliwe krzyki, ale gdy się zbliżyli, już z gęsią skórką, rozeznali słowa: „moje dzieci, moje dzieci!” Głos krzyczał. A kiedy pierwsi pojawili się na brzegu rzeki, w końcu ją zobaczyli: ubrana na biało, jakby chciała się ponownie ożenićale przemoczona od stóp do głów i z długimi, czarnymi włosami zakrywającymi większość jej twarzy.

Z tych odważnych ludzi, którzy poszli zobaczyć ją w rzece, niewielu ma odwagę powiedzieć, co stało się potem. Wiadomo natomiast, że bardzo szybko niektórzy oszaleli, śmiertelnie zachorowali lub popełnili samobójstwo, bez żadnego wyjaśnienia. Ale głosy ludzi, którzy wiedzą, kim naprawdę była La Llorona, wiedzą, że jej duch wciąż szuka swoich dzieci i męża, na próżno próbując się z nimi ponownie połączyć. Dlatego nie powinno się spacerować nocą w pobliżu rzeki, zwłaszcza jeśli z jej brzegów słychać niepocieszony lament samotnej kobiety.

Co powinieneś wiedzieć o La Llorona

To, co właśnie przeczytałeś, to tylko jedna wersja legendy La Llorony. Znany również jako La Sayona, La Cachona, La Viuda lub La Pucullén, między innymi, jest jednym z legendy najbardziej znany i rozpowszechniony w całej Ameryce latynoskiej. Istnieją zatem liczne relacje o jego rzekomym pochodzeniu, dostosowane do lokalnego folkloru i tradycji.

W dużej mierze wynika to z faktu, że jest to reinterpretacja historii przedhiszpańskiej, której początki sięgają kultur nahuatl, keczua, ajmara czy guarani. Niektórzy badacze uważają, że może to być hispanizowana wersja niektórych mezoamerykańskich bóstw, z tradycji Purépecha, Zapoteków, Majów czy Nahua, w których obfitują kobiety, które karzą mężczyzn.

Legenda o La Lloronie została po raz pierwszy spisana w XVI wieku w dziele Ogólna historia rzeczy Nowej Hiszpanii (1540-1585), napisany przez franciszkańskiego misjonarza Bernardino de Sahagún (ok. 1499-1590), dzięki której badaniom możemy dziś dużo wiedzieć o czasach kolonialnych Meksyk. Według zakonnika legenda dotarła do ich uszu dzięki rdzennej Mexica, w których tradycja był utożsamiany z boginią Cihuacóatl.

Bibliografia:

• "Llorona" w Wikipedia.
• „Prawdziwa historia kryjąca się za legendą o płaczącej kobiecie” w Infobae.
• „La lorona; prawdziwa (i przerażająca) legenda ”in National Geographic po hiszpańsku.

Postępuj zgodnie z: