Bir Edebi Chronicle Örneği (mükemmel)

edebi kronik

edebi tarih bu bir anlatı türü çağdaş, gazetecilik ve gazetecilik arasındaki yakınlaşmanın ürünü Edebiyatokuyucuya araçlar kullanılarak anlatılan gerçek bölümlerin (veya hayali, ancak gerçek bağlamlarda çerçevelenmiş) sunulduğu ve edebi kaynaklar.

Edebi vakayiname genellikle tanımlaması zor bir tür olarak kabul edilir, kurgu ve gerçekliği istediği gibi karıştırır. tarafından yaşanan deneyimin çok yakın bir yeniden yapılanmasını okuyucuya sunmak amacıyla, görüş ve araştırma verilerinin Yazar.

Bu anlamda, Meksikalı tarihçi Juan Villoro, hayvan gibi farklı türlerin özelliklerine sahip olduğu için onu "düzyazının ornitorenk" olarak tanımlar.

Edebi vakayinamenin özellikleri

Bu kadar çeşitli bir türün özelliklerini saptamak karmaşık olsa da, vakayiname genellikle bir anlatı olarak düşünülür. olaylar için bir çerçeve olarak tarihsel veya kronolojik bir bağlamın sunulduğu, güçlü bir kişisel tonla basit anlattı.

Gerçek olgulara bağlılığın önemsendiği gazetecilik ya da gazetecilik-edebi vakayinamenin aksine, edebi vakayiname buna katkıda bulunur.

öznel açıklamalar kişisel algılarınızı iletmenize izin verir.

Bazı durumlarda, olduğu gibi Önceden Bildirilen Bir Ölümün Kroniği Gabriel García Márquez veya Marslı günlükleri Ray Bradbury'den bu bağlam, tamamen kurgusal olayları araştırmak için bir bahane olarak hizmet ediyor. Gay Talese veya Ukraynalı Nobel Ödülü sahibi Svetlana Aleksievich gibi diğer yaklaşımlar, gerçek karakterlerin hayatlarına ya da doğrulanabilir olaylara tutunarak daha gazetecilik etkisi hikaye.

Bir edebi kronik örneği

Miguel Ángel Perrura tarafından "Cortazar şehrine bir ziyaret"

Cortázar'ı bu kadar çok okuduktan sonra Buenos Aires tanınır. Ya da en azından bir tür Buenos Aires: Fransız tarzı kafeler, kitapçılar ve pasajlar, bu Arjantinli yazarın sürgünden ona yazdırdığı tüm sihirle.

Ve Cortázar'ın 1981'de, on yıllar önce Peronizm'le çelişerek ayrıldığı ülkesini harap eden askeri diktatörlüğe karşı bir protesto olarak Fransız vatandaşlığını seçmesiydi. Muhtemelen, şehrinin kraliyet varlığından sıyrılmış, yazarın Seksek Hafızaya, özleme ve okumaya dayalı olarak tam da kendi şehrini yaratmaya girişti. Bu yüzden karakterleri hiçbir zaman geri döndüğü çağdaş Buenos Aires gibi konuşmadı. 1983'te demokrasi geri döndüğünde, ama daha çok, geride bıraktığı o uzak Buenos Aires gibi. genç.

Doğuştan İspanyol olan benim gibi bir Cortázar okuyucusu için Buenos Aires, gerçek hayatın büyülü ve paradoksal havasına sahipti. Elbette öyle değil ya da tam olarak öyle değil. Arjantin'in başkenti kesinlikle kafeler, pasajlar, kitapçılar ve çadırlarla büyüleyici bir şehirdir.

2016'da ilk adım attığımda kontrol etmiştim. Sadece üç günlüğüne çok kısa bir tatile gidiyordum ama içimde gizli bir görev vardı: Yürürken Cortázar şehrini yeniden inşa etmek. Cronopio ile aynı yerlere basmak, onun aldığı kahveleri içip, onun harika eserinde bana yol gösteren gözleriyle sokağa bakmak istedim. Ama elbette her şey beklendiği gibi olmuyor.

Gece yarısı, her yerdeki ışıklara rağmen, havalimanı ile şehir arasındaki trafik kasvetliydi. Uçaktan şehri bir ışık mihrabı, Pampaların uçsuz bucaksız karanlığına giren parlayan bir ızgara olarak görmüştü. Yolun çoğunu uyuyabilirdim, kurban Jet lagBaşka bir yerde "Gece yüzü yukarı"nın kahramanı gibi uyanma ve Güney Amerika'nın başkentine varışımı kaçırma riskini taşıdığım için olmasaydı.

Sabah ikide taksiden indim. Callao ve Santa Fe'de bulunan otel sessiz ama kalabalık görünüyordu, sanki saat kaçta yatacağını bilmesine rağmen kimse bilmiyormuş gibi. Cortazar'ın işiyle çok uyumlu, uykusuz gecelerde savurgan, halüsinasyonlu, uykusuz bir şehir. Çevremdeki mimari, on iki saat önce evde bıraktığım Avrupa'dan kopmuş gibiydi. Otele girdim ve uyumaya hazırlandım.

İlk gün

Sabah saat 10'da trafiğin gürültüsüne uyandım. İlk güneş ışınlarımı kaybetmiştim ve loş kış günlerinden yararlanmak istiyorsam acele etmem gerekiyordu. Zorlu seyahat programım, Cortázar'ın bir keresinde bir gösteride bir carambolaya katıldıktan sonra bir buket çiçek aldığını söylediği Ouro Preto kafesini içeriyordu - hangisi olduğunu bilmiyorum. İçinde barındırdığı güzel bir hikaye Buenos Aires'ten Cortázar, Cortázar'dan Buenos Aires Diego Tomasi'nin golü.

Ayrıca, sahibi yazarın kişisel bir arkadaşı olduğu için, onun için paketler bıraktıkları kuzeydeki kitapçıyı da ziyaret etmek istedi. Bunun yerine, Buenos Aires pastanesinin oluşturduğu kruvasan ve şekerli kahvelerin gelgit dalgası arasında bir kahvaltı bulmak için dışarı çıktım. Sonunda bir saatten fazla yürüdükten ve seçim yaptıktan sonra öğle yemeğini erken yemeye, enerji toplamaya ve yürümeye karar verdim. Şehirde, muhtemelen yabancı bir unsur olduğu için kimsenin ya da çok az kişinin sözünü ettiği gerçek gastronomik incileri olan bir Peru restoranı buldum. Arjantinlilerin dışarıya karşı ne kadar dirençli olduğunu da herkes biliyor.

Bir sonraki şey, SUBE ve bir T Guide, şehir haritası satın almak ve pes etmeden ve bir taksiye binmeden önce onu deşifre etmek için bir saatten fazla zaman harcamaktı. Buenos Aires mükemmel kare bir labirenttir, köşenin herhangi bir dönüşünü yapabildiğime şaşırmadım. Onunki gibi gizli ve imkansız bir göreve giden ya da gelen cronopio'nun uzun, uzun boylu figürüne rastlayın. Hayaletler.

Sonunda kitapçıyı ve kafeyi tanıdım. Adındaki levhaların ya da onu taklit eden karton figürlerin olmaması beni şaşırttı. Her yerde kahve içerek, haberlere bakarak güzel vakit geçirdiğimi ve onların yokluğunu bir hayalet olarak hissetmekten hiç vazgeçmediğimi söyleyebilirim. Neredesin Cortázar, seni göremiyorum?

İkinci gün

İyi bir gece uykusu ve internette birkaç saat danışmak, resmi benim için çok daha net hale getirdi. Plaza Cortázar, romanlarından fotoğraflar ve ünlü ifadelerle dolu Café Cortázar kadar belirsiz bir referans olarak ortaya çıktı. Orada, Borges, Storni veya Gardel'de son derece cömert, yerel hayal gücüne oyulmuş Cortázar'ı buldum. Gizemli ipuçlarının ardında dolaşırken neden Cortázar'dan daha fazla yok, diye merak ettim. Adının yazılı olduğu heykeller ve sokaklar, anısına adanmış müzeler, Plaza de Mayo yakınlarındaki Café Tortoni'deki biraz gülünç balmumu heykeli neredeydi?

Üçüncü gün

Öne çıkan ve etobur bir öğle yemeğinden ve birkaç taksi şoförüne danıştıktan sonra anladım: Cortázar'ı yanlış yerde arıyordum. Cronopio'nun Buenos Aires'i bu değildi, hayalini kurduğum ve bavulumdaki çeşitli kitaplarda yazılıydı. Öğle vakti uyurgezerler gibi peşinde olduğu şehir vardı.

Ve bunu anladığımda, aniden dönüşü üstlenebileceğimi biliyordum.