ความหมายของจิตสำนึกในชั้นเรียน

ในบริบทของประเพณีทางความคิดที่ริเริ่มโดยนักปรัชญาคาร์ล มาร์กซ์ (ค.ศ. 1818-1883) แนวคิดเรื่องสำนึกทางชนชั้นทำให้ หมายถึงระดับความเข้าใจที่คนงานมีเกี่ยวกับการเป็นสมาชิกของชนชั้นทางสังคม—กล่าวคือเป็นของพวกตน ชนชั้นที่ถูกกดขี่—ตามบทบาทที่พวกเขาครอบครองในระบอบเศรษฐกิจของสังคม ซึ่งมีโครงสร้างเป็นสองชนชั้นทางสังคม เป็นปฏิปักษ์

สภาพความเป็นอยู่และจิตสำนึกทางสังคม

มาร์กซ์ชี้ให้เห็นว่าเงื่อนไขทางวัตถุของการมีอยู่ของมนุษย์ซึ่งก็คือ โหมดการผลิต ชีวิตทางวัตถุและรูปธรรมของเขาหล่อหลอมชีวิตทางจิตวิญญาณของเขาโดยทั่วไป จากมุมมองของ วัตถุนิยม ประวัติศาสตร์คลาสสิก พัฒนาโดยมาร์กซ์ร่วมกับฟรีดริช เองเงิลส์ (1820-1895) โครงสร้างเศรษฐกิจเป็นเงื่อนไขโครงสร้างเหนือสังคม นโยบาย และวัฒนธรรม ดังนั้น มโนธรรมของมนุษย์จึงไม่ใช่ตัวกำหนดความเป็นไปทางสังคมของพวกเขา กล่าวคือ วิธีที่พวกเขาประกอบเป็นความสัมพันธ์ทางสังคม แต่ในทางกลับกัน จิตสำนึกของพวกเขาถูกกำหนดโดยความสัมพันธ์ดังกล่าว (ซึ่งในทางกลับกัน มีรูปร่างตามการจัดองค์กรของการผลิตวัตถุของชีวิต)

วิธีการที่เงื่อนไขทางวัตถุของชีวิตและจิตสำนึกของอาสาสมัครมีความสัมพันธ์กันคือวิภาษวิธี กล่าวคือ ทั้งสององค์ประกอบต่างส่งผลซึ่งกันและกันในขณะที่เรื่องราวดำเนินไป และด้วยเหตุนี้ สังคม ในแง่นี้ ควรสังเกตว่ามาร์กซไม่ได้สนับสนุนเพียงฝ่ายเดียวในการกำหนดโครงสร้างทางเศรษฐกิจเหนือมโนธรรมของมนุษย์และองค์กรทางการเมืองและวัฒนธรรมของพวกเขา

แม้ว่าเงื่อนไขการผลิตและ การสืบพันธุ์ ของชีวิตจริง (ปัจจัยทางเศรษฐกิจ) ประกอบขึ้นเป็นฐานทางสังคม องค์ประกอบเหนือโครงสร้าง—นั่นคือรูปแบบทางการเมืองและกฎหมายที่การต่อสู้ทางชนชั้นนำมาใช้— พวกเขายังใช้อิทธิพลของตนเองในเส้นทางประวัติศาสตร์ โดยมักจะกำหนดแนวทางที่ความขัดแย้งระหว่างชนชั้นจะแสดงออกมาอย่างเป็นรูปธรรม ทางสังคม. ดังนั้นกิจกรรมของผู้ชายไม่ได้ถูกกำหนดโดยสถานการณ์ทางเศรษฐกิจอย่างแน่นอน แต่พวกเขาทำของพวกเขา ประวัติศาสตร์ของพวกเขาเองตามเนื้อหาหมายความว่าพวกเขาอยู่ภายใต้อิทธิพลของการเมืองและ อุดมการณ์

ชนชั้นทางสังคมและสำนึกทางชนชั้น

ในอดีต สังคมมีรูปแบบตามวิธีการจัดความสัมพันธ์ทางสังคมใน กระบวนการผลิตซึ่งภายในวิชามีบทบาทที่แตกต่างกัน บทบาทดังกล่าวกำหนดว่าเป็นส่วนหนึ่งของเงื่อนไขทางสังคมที่เฉพาะเจาะจง—นั่นคือต่อ ก ชนชั้นทางสังคม—; ดังนั้นภายใต้โหมดการผลิตแบบทุนนิยม สังคมจึงถูกแบ่งออกเป็นสองชนชั้นต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ ในแง่หนึ่ง เจ้าของปัจจัยการผลิต (พวก ชนชั้นกลาง) และในทางกลับกัน กรรมกร (ชนชั้นกรรมาชีพ) ซึ่งเป็นเจ้าของกำลังแรงงานของตนเท่านั้นและต้องขายเพื่อแลกกับเงินเดือน

ในการผลิต ไม่เพียงแต่เป็นสิ่งมีชีวิตทางสังคมของอาสาสมัครที่ได้รับการกำหนดค่าเท่านั้น ไม่ได้จารึกไว้ในชั้นใดชั้นหนึ่ง แต่ในขณะเดียวกันก็มีสติสัมปชัญญะ ทางสังคม. ดังที่กล่าวไว้ว่า สติสัมปชัญญะเป็นผลผลิตของการปฏิบัติ (ส่วนใหญ่มาจากการปฏิบัติอย่างมีประสิทธิผล) และเป็นผลให้อยู่ในการเปลี่ยนแปลงอย่างถาวร

ดังนั้น ในอดีต ตำแหน่งของผู้รับการทดลองในกระบวนการผลิตจึงทำให้เกิดเงื่อนไข การรับรู้ ที่ตนมีต่อส่วนรวมและสังคมส่วนรวม จากนั้น จิตวิทยา ของบุคคล ความรู้สึก วิธีคิดและแนวคิดเกี่ยวกับชีวิต ถูกกำหนดขึ้นโดยพื้นฐานทางวัตถุและความสัมพันธ์ทางการผลิต ภายใต้ระบบทุนนิยม ความสัมพันธ์ดังกล่าวได้รับการกำหนดค่าตามทรัพย์สินส่วนตัวของ วิธีการผลิต (เช่นเดียวกับผลผลิตจากแรงงานของคนงานซึ่งยังคงอยู่ในมือของ ชนชั้นกลาง).

สำหรับมาร์กซ์ ด้วยวิธีนี้ สำนึกทางชนชั้นของชนชั้นกรรมาชีพประกอบด้วยสำนึกแห่งผลประโยชน์ของตนในฐานะชนชั้นทางสังคม เช่นเดียวกับความจริงที่ว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นปรปักษ์กับผลประโยชน์ ของชนชั้นกระฎุมพี ถึงขนาดที่เพื่อให้ชนชั้นนายทุนมีทรัพย์สินบรรลุเป้าหมายในการเพิ่มผลกำไรสูงสุด การขูดรีดทรัพยากรมากขึ้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ คนงาน

วิธีการที่นักปรัชญาอ้างถึงการรับรู้ของคนงานเกี่ยวกับเงื่อนไขทางวัตถุและความต้องการของพวกเขา การจัดระเบียบเพื่อพิชิตอำนาจทางการเมืองแล้วยกเลิกความสัมพันธ์ที่กดขี่ มันมาจากความคิดของชนชั้น ใช่. ตราบใดที่ชนชั้นกรรมาชีพไม่ประกอบเป็นชนชั้นสำหรับตัวมันเอง ตระหนักในเงื่อนไขและผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของตนเอง ชนชั้นนี้ถือว่าชนชั้นนายทุนอยู่ภายใต้รูปแบบของอุดมการณ์ที่ครอบงำ

อ้างอิง

Ríos, A. และ Leninista, P. ค. ม. สำนึกทางชนชั้นในหลักคำสอนของคาร์ลอส มาร์กซ์ ความสามัคคีและการต่อสู้, 35.