ลักษณะประเภทการบรรยาย

ประเภทการเล่าเรื่องเป็นการแสดงออกทางวรรณกรรมที่ทำเป็นร้อยแก้ว ผ่านอุปกรณ์วรรณกรรมนี้เล่าเรื่องซึ่งอาจเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องสมมติโดยอธิบาย เหตุการณ์ตามลำดับเวลา (ตามลำดับเวลา) หรือบางครั้งในลำดับตรรกะที่พวกเขาควร เกิดขึ้น. ใช้ทั้งในนวนิยาย เรื่องเล่า นิทาน นิทานปรัมปรา ตำนาน และยังใช้ในการบรรยายทางวิทยาศาสตร์ กีฬา และวารสารศาสตร์ สามารถเขียนได้ (หนังสือพิมพ์และนิตยสาร) หรือปากเปล่า (ภาพยนตร์ วิทยุและโทรทัศน์) ตัวอย่างของสิ่งนี้คือรายงานข่าวทางวิทยุซึ่งมีข้อเท็จจริงและเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกัน

ลักษณะของประเภทการเล่าเรื่อง:

ประเภทการเล่าเรื่องมีลักษณะเฉพาะที่อธิบายข้อเท็จจริงและเหตุการณ์ตามลำดับที่เกิดขึ้น โดยเกี่ยวข้องกับสถานที่และสถานการณ์ของโครงเรื่องและการกระทำของตัวละคร

ประเภทการเล่าเรื่องยังใช้ในลักษณะเดียวกันในวิทยุ โทรทัศน์ และภาพยนตร์ ตามที่มันเกิดขึ้น ในข่าวที่นักข่าวบรรยายเหตุการณ์หรือเมื่อผู้วิจารณ์เล่าเหตุการณ์ กีฬา

ประเภทนี้ทำให้ผู้อ่านอยู่ในสถานที่ เวลา และสถานการณ์ที่เรื่องราวเกิดขึ้น โดยเปิดเผยข้อเท็จจริงตามที่เกิดขึ้น กล่าวคือ ตามลำดับเวลา

การบรรยายมีความเกี่ยวข้องโดยผู้บรรยาย ผู้บรรยายสามารถทำหน้าที่เป็นเอนทิตีคนต่างด้าวกับสิ่งที่กำลังบรรยาย (บุคคลที่สาม) หรือเป็นหนึ่งใน ตัวละคร ไม่ว่าจะเป็นตัวเอก (บรรยายบุคคลที่หนึ่ง) หรือเป็นหนึ่งในตัวละครรอง (บรรยายใน คนที่สอง)

ผ่านการบรรยาย ผู้เขียนสามารถส่งความคิด เหตุการณ์ หรือข้อเท็จจริงมาให้เรา ทำให้เราเข้าใจผ่านเสียงของผู้บรรยาย ภูมิหลังและภูมิหลังของเรื่อง ตลอดจนความแตกต่างและรายละเอียด เช่น บุคลิกภาพของตัวละคร ฝ่ายต่างๆ หรือ จิตวิทยา.

มันมีลักษณะของการเป็นหนึ่งในฐานของโครงสร้างของเรื่องราวและนวนิยายเนื่องจากผ่านแหล่งข้อมูลวรรณกรรมนี้พวกเขาวางผู้อ่านในเนื้อเรื่องของเรื่อง ทำให้ผู้อ่านเข้าใจทัศนคติและข้อบกพร่องทางร่างกายและจิตใจของตัวละครมากขึ้น รวมถึงสถานการณ์ที่พวกเขามีส่วนร่วมในระหว่างการพัฒนา พล็อต มันถูกเสริมด้วยวรรณกรรมประเภทอื่นๆ เช่น บทสนทนาและคำอธิบาย โดยคำบรรยายเป็นแนวที่นำจังหวะและลำดับของเรื่องมา ในบางกรณีเสียงบรรยายกลายเป็นรอบรู้ รู้ข้อเท็จจริงและการกระทำที่ยังคง ไม่เกิดในโครงเรื่องทำให้คนอ่านเหลือบไปเห็นอะไรจะเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นอีก เปิดเผยมัน