Znaczenie malarstwa abstrakcyjnego

Począwszy od ostatnich dziesięcioleci XIX wieku na zachodniej scenie malarskiej pojawił się nowy sposób przedstawiania rzeczywistości, całkowicie burzący dotychczasowy porządek. Tą nową formą była abstrakcyjna sztuka obrazkowa, ta, która ma na celu wzniesienie wnętrza i świata podmiotowości artysty, jeśli chodzi o rozumienie tego, co go otacza i w ten sposób się staje tylko.

Czym jest sztuka abstrakcyjna: pierwsze podejście do idei

Aby lepiej zrozumieć ideę tego, co przedstawia obraz abstrakcyjny, możemy powiedzieć, że charakteryzuje się on ukazywaniem otaczającej nas rzeczywistości w alternatywny sposób. Możesz nawet starać się reprezentować wyimaginowane przedmioty, sny i fantazje. Wszystko to nie jest zrobione z figuratywnego i konkretnego aspektu, ale opiera się na budowa obrazu poprzez geometryczne kształty, linie, odrealnione kolory, sylwetki, a nawet wiele elementów silnie stymulujących wizualny punkt widzenia widza.

Malarstwo abstrakcyjne nie stara się ukazać sceny, pejzażu czy ciała, ale stara się stworzyć alternatywne sposoby przedstawiania wszystkich tych samych elementów. Są tacy, którzy twierdzą, że obraz tego typu ma na celu nawiązanie z artystą bardziej bezpośredniego kontaktu wewnętrzności, ponieważ nie powoduje ona ingerencji rzeczywistości w znane obrazy lub te, które można znaleźć wokół nas. wokół. Tak więc malarz abstrakcyjny niekoniecznie maluje pejzaż, ale własną podmiotowość tego pejzażu lub nawet coś, czego wcześniej nie znał, ale nosił w sobie.

Zerwanie z malarstwem akademickim i figuratywnym

Historycznie większość Historia sztuki Western skupił się na konstrukcji malarstwa z empirycznego lub realistycznego punktu widzenia. Oznacza to, że przez wiele stuleci starał się przedstawić to, co zaobserwowano w rzeczywistości. Jednak to pod koniec XIX wieku wraz z tzw impresjonizm że ten niepodważalny sposób działania zaczął się zmieniać.

Malarze impresjoniści starali się ukazać rzeczywistość z różnych punktów widzenia, z mocno naładowanymi pociągnięciami pędzla, które sprawiały, że rzeczywiste sylwetki przedmiotów gubiły się. Ten sam czas, malowali te same sceny z różnymi rodzajami światła lub bardziej zdeformowanymi kształtami geometrycznymi, co dawało bardzo uderzające efekty wizualne i które było wówczas bardzo krytykowane. Uważano ich za artystów, którzy nie umieli malować.

Od nich awangarda XX wieku uznała te elementy za centralne i zniekształciła rzeczywistości, aby przekształcić ją w elementy niepowtarzalne i przełomowe, twórcze i abstrakcyjne, pełne form, z kolor i sylwetki nigdy wcześniej nie widziane.

Obrazy: Fotolia. phanuwatnandee – sierż-b