Znaczenie wojny w Kosowie

Alsina González
Dziennikarz specjalista i badacz

Bałkańska beczka prochu była od wieków areną licznych starć zbrojnych, których aktorami byli obaj miejscowi i obce mocarstwa, te ostatnie w regionie, o którym mało kto wiedział, dopóki nie pogrążył się w wojnie: Kosowo.

Wojna w Kosowie między lutym 1998 a czerwcem 1999 postawiła armię jugosłowiańską przeciwko proniepodległościowym bojówkom kosowskich Albańczyków. Od stycznia 1999 r. Konflikt obejmowałby siły zbrojne NATO, które walczyły pomagając kosowskiej stronie albańskiej.

Jugosławia, która wyłoniła się z czasów II wojny światowej, pod przewodnictwem Tito, utrzymywała niepewną równowagę między wszystkimi narodami tworzącymi państwo w postaci republik federacyjnych.

Poprzez ustępstwa i represje Tito znalazł zrównoważoną formułę, która maskowała i ukrywała rzeczywistość zaczęła eksplodować po jego śmierci w 1980 roku i która osiągnęła punkt bez powrotu w czerwcu 1991 roku wraz z Deklaracja niezależność ze Słowenii.

Stąd wybuchła seria konfliktów, których kulminacją była długa i krwawa wojna w Bośni.

Podobnie jak we wszystkich republikach Jugosławii, w których narastały nastroje nacjonalistyczne, Kosowo nie było wyjątkiem.

Pod koniec lat 80. Kosowo cieszyło się pewną autonomią, ale życzenia władz populacja pochodzenia albańskiego (większość), aby stać się siódmą republiką federacji. Doprowadziło to do ich uczucia mieli prosić o pójście o krok dalej, ku niepodległości.

Po uzyskaniu niepodległości przez Chorwację i Bośnię starcia między nieregularnymi kosowskimi albańskimi milicjantami, zwolennikami niepodległości i Rosły serbskie siły bezpieczeństwa, co było dla Slobodana Miloszevicia (prezydenta Serbii) pretekstem do likwidacji autonomia.

Klimat przemocy narastał, aw połowie lat 90. Armia Wyzwolenia Kosowa przeprowadziła szereg akcji przeciwko serbskim siłom bezpieczeństwa (policja i wojsko).

Kosowskie milicje żywiły się materiałami wojennymi z Albanii.

Kraj ten był istnym arsenałem ze względu na obawę, że jego komunistyczny przywódca w okresie tzw zimna wojna, Enver Hoxha, miał zewnętrzną inwazję i wewnętrzną rewoltę, więc kraj był wysoce zmilitaryzowany. A w chaosie, który nastąpił po upadku reżimu, znaczna część tej broni zniknęła.

A raczej „dyskretnie” przechodził z rąk do rąk. Część trafiła do kosowskich albańskich partyzantów. Ponadto po fakcie pojawiły się pogłoski, że Armia Wyzwolenia Kosowa przeszła szkolenie wojskowe i wsparcie ze strony Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, chociaż nie można było tego wykazać niezbicie.

W 1997 r. kosowscy albańscy partyzanci zintensyfikowali ofensywę przeciwko jugosłowiańskim siłom bezpieczeństwa, a nawet zemścili się na ludności cywilnej.

To zmotywowało międzynarodowe potępienie i wzmogło działania obu stron poprzez „logikę” – której w tym przypadku paradoksalnie brakuje wszelkiej logiki – akcji-reakcji.

W tym momencie (i w nadchodzących miesiącach), jak w każdym konflikcie zbrojnym, obie strony są winne ohydnych zbrodni wojennych, popełnionych zarówno na kombatantach, jak i na ludności cywilnej.

23 września 1998 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ głosuje nad rezolucją (1199), która wyraża jej zaniepokojenie sytuacją w regionie.

Zaledwie dzień później NATO wydało ostrzeżenie, aby przygotować swoje wojska do ewentualnej interwencji. Zaledwie kilka tygodni wcześniej ówczesny prezydent USA, Bill Clinton, oświadczył, że nie będzie żadnych amerykańskich wojsk lądowych na ziemi.

Wszystko wskazywało na interwencję wyłącznie powietrzną, jak to miało być później przeprowadzone, ale wtedy było to coś zupełnie nowego.

Interesy konfliktu w Kosowie wymykały się gołym okiem; Rosja, tradycyjny sojusznik Serbii, poparła tę ostatnią, aw opozycji Stany Zjednoczone, kosowskich Albańczyków.

W dniu 15 października 1998 roku obie strony podpisały zawieszenie broni, które również zostałoby naruszone przez obie i miał ostatecznie załamać się w grudniu tego samego roku, ale pozostawił krótkie okno czasowe na wejście obserwatorów sił międzynarodowych w kraju, które jednak odegrały rolę nieistotną, gdyby nie dawanie pretekstu NATO i USA do ich późniejszego wykorzystania interwencja.

Odkrycie masakry w Račaku, w której zginęło 45 kosowskich Albańczyków i o którą Slobodan Milosevic został oskarżony podczas procesu przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym, choć zostało to później zakwestionowane, stało się bodźcem do większej interwencji NATO, które zwołało wszystkie strony na konferencję w r rambouillet.

Wysiłek zmierzający do osiągnięcia uzgodnionego pokoju nie powiódł się, ponieważ zagroził integralności terytorialnej Jugosławii, żądając wejścia siły interwencyjne NATO w celu ochrony szerokiej autonomii Kosowa, skutecznie dając regionowi faktyczną niepodległość.

Umowa została odrzucona przez Serbię, co doprowadziło do kampanii bombardowań NATO przeciwko Jugosławii, która trwała od 24 marca do 10 czerwca 1999 r.

Wreszcie, rząd Jugosławia poddała się, poddając się presji międzynarodowej. Kosowo uzyskało kontrowersyjną niepodległość, której do dziś nie wszystkie kraje uznały (przykładem jest Hiszpania, obawiająca się, że precedens jednostronnej deklaracji niepodległości może pewnego dnia ułatwić uznanie Katalonii przez innych Państwa).

Wniosek na szczeblu wojskowym był taki, że wojnę konwencjonalną można wygrać samą interwencją powietrzną.