Definicja fonetyki i fonologii

Indira Ahmed Fernandez | luty 2022
Licencjat z latynoskich listów

Zgodnie z twierdzeniami Coseriu te dwie dyscypliny są współzależne i wzajemnie się uzupełniają. Powiedzenie myśl jest uzasadnione tym, że dotyczą one w odniesieniu do dźwięków dwóch aspektów, które można utożsamić z postrzeganie znak językowy Saussure (który zawiera znaczące i znaczące). ten fonetyka bada znaczenie dźwięków, ich materializację w głosie ludzkim, podczas gdy fonologia traktuje je jako znaczące, zapewniając im pisemną reprezentację.

Fonologia

Z kolei fonologia zajmuje się interpretacją wartości jednostek fonicznych w systemie oraz międzynarodowy alfabet fonetyczny ma na celu ujednolicenie znaków graficznych, za pomocą których Dźwięki.

Na przykładzie systemów języka włoskiego i języka hiszpańskiego można zauważyć, że dźwięk „c” jest reprezentowany przez to samo pisownia i różne znaki w międzynarodowym alfabecie fonetycznym. Litera, którą reprezentujemy dźwięk („c”), to dziedzina fonologii.

Należy zastanowić się, że w systemie językowym mózg tworzy wewnętrzne relacje między dźwiękami i sposobem ich reprezentacji. Wiemy, jak brzmią samogłoski „p”, „b”. Alfabet grecki był w stanie odtworzyć każdy dźwięk za pomocą jednego znaku graficznego, więc nie powoduje to żadnych zamieszania i nie ma skomplikowanej pisowni. (jak łac. „ch”): „każdy dźwięk jest zawsze reprezentowany przez jeden znak graficzny i odwrotnie każdemu znakowi odpowiada prosty dźwięk”. To właśnie ten znak jest rozpoznawany jako fonem.

Fonetyka

fonetyka jest taka dyscyplina, komplementarny do fonologii, która zajmuje się badaniem dźwięków pod kątem ich artykulacji w głosie ludzkim. Chodzi o to, aby wskazać, jakie cechy prezentują fonemy w zależności od ich dźwiękowej materializacji.

Ważne jest, aby wiedzieć, że jest to ściśle związane z wytwarzaniem głosu ludzkiego, co ma miejsce w aparacie głosowym. To jest relacja fonetyki do fizjologia, związek, którego nie brali pod uwagę pierwsi językoznawcy, a który okazał się kluczowy dla ich badań. Czemu? Ano dlatego, że każda litera, jako fonem (reprezentacja dźwiękowa) powstaje w określonej części aparatu głosowego i to determinuje rodzaj omawianego fonemu.

Weźmy na przykład system języka hiszpańskiego i grafem „c”. Wiemy, że w języku hiszpańskim ta litera, po której następuje „e”, „i” brzmi jak „s”; natomiast jeśli następuje po nim „a”, „o”, „u”, będzie brzmieć „k”. Pierwszy to telefon pęcherzykowy (/s/), wytwarzany za pomocą języka i podniebienia; natomiast drugi to telefon stop (/k/), wytwarzany przez całkowitą niedrożność lub niedrożność jamy ustnej tak, że powietrze nie wydostaje się na zewnątrz.

W przeciwieństwie do tego, w systemie języka włoskiego pisownia „c” może reprezentować dwa dźwięki: stop /k/, po którym następuje „a”, „o”, „u”; oraz bezdźwięczny foniczny szczelinowo-podniebienny /ʃ/, po którym następuje „e”, „i” (co brzmi jak hiszpański dwuznak „ch”).

Intonacja jest również zawarta w tym obszarze, chociaż ten aspekt jest również związany z dialektologią i socjolingwistyką.

W całej historii ludzkości język, jako żywa istota w ciągłym ewolucjazmienił się, w tym dźwięki. Ewolucja fonetyczna miała konsekwencje gramatyczne, które są również przedmiotem badań językoznawstwo.

Bibliografia

- Alarcos Llorach, E.: Metodologia strukturalne i funkcjonalne w językoznawstwie.

- Fernández Pérez, M.: Dyscypliny językowe.

- Navarro Tomás, T.: Podręcznik hiszpańskiej wymowy.

- Saussure, F.: Kurs Lingwistyki Ogólnej.