Kronika dziennikarska o podboju Ameryki

Podbój Ameryki i koniec starożytnego świata prekolumbijskiego

Przez prawie 10 000 lat różne rdzenne ludy Ameryki żyły, nawet nie podejrzewając, że istnieje cały świat poza jego brzegami, zainteresowany tylko napięciami, które powstały między jednym a inni. Całe imperia powstawały i upadały, cywilizacje zostały utracone, a potężne pomniki zostały zbudowane przed nawigatorem Genueńczyk Krzysztof Kolumb po raz pierwszy przekroczył Ocean Atlantycki i wylądował na wybrzeżu Morza Karaibskiego, 12 października, 1492.

Etap pierwszy: „odkrycie”

Trzy łodzie odbyły tę pierwszą europejską podróż do tzw. „Indii Zachodnich”, wierząc, że rzeczywiście okrążyły świat i wylądowały w Azji. Zamiast tego znaleźli tropikalny raj zamieszkany przez obce ludy, których ochrzcili „Indianami” i z którymi szybko nawiązali nierówną relację wymiany: cuda natury tego tajemniczego miejsca nie wydawały się dobrze strzeżone przez przyjaznych Tainos, a chciwa mentalność pierwszych zdobywców dała im prawo do jego zdobycia wszystko.

ten Aktualności „Nowego Świata” zrewolucjonizowała Europę, a zwłaszcza koronę hiszpańską, której monarchowie sfinansowali wyprawę. Przyciągnęło ich nie tylko ogromne bogactwo i „dziewicze” ziemie, o których mówiła załoga Kolumba, ale także idea zamieszkanych przez młode i zagubione dusze, potrzebujące przewodnictwa religijnego z Hiszpanii, kolebki kontrreformacji Katolicki.

W latach 1494 i 1498 odbyły się trzy nowe wyprawy Kolumba, już znacznie obszerniejsze i lepiej zorganizowane, w których podróżowano po karaibskich wybrzeżach i na północy Ameryki Południowej, jako preludium do przyszłych wypraw, które dotarły do ​​wybrzeży Ameryki Północnej (takich jak wyprawa Juana Caboto), czy tzw. „Małych Podróży” Pedro Alonso Niño, Andrés Niño, Bartolomé Ruiz, Francisco Pizarro i wielu innych, gdy korona wycofała się z Kolumba początkowo przyznana wyłączność na odkrywanie tzw. Świat. Dlatego Kolumb zmarł w biedzie i nie rozumiejąc, że odkrył nowy kontynent, który na zawsze zmieni historię świata.

Jednak ta wyczerpująca eksploracja Nowego Świata ujawniła zdobywcom ogrom oferowanego im terytorium. Następnym krokiem było to.

Drugi etap: podbój

Ekspansja Cesarstwa Hiszpańskiego w kierunku Nowego Świata stała z trzech powodów: idea, że ​​te ziemie nie należały do ​​nikogo (res nullis), idea dodawania ziem i dusz dla chrześcijaństwa oraz „prawa” podboju, które głosiły Hiszpania w eksploatacji tych nowych ziem, przed jej europejskimi rywalami oni posuną się naprzód

I tak, 30 do 50 lat po pierwszych wyprawach, pierwsza Powstały hiszpańskie osady kolonialne i pierwsze miasta, takie jak Santo Domingo, Cumaná, La Hawana.

Wkrótce stało się jasne, że nie wszyscy pierwotni osadnicy będą tak łagodni jak Taino, ani nie przyjmą zdobywców z otwartymi ramionami. Od pierwszych wypraw Kolumba dochodziło do starć i napięć z niektórymi wrogimi ludami, takimi jak słynni Karaibowie z Wenezueli, których okrutne buntowniczy i bojowy charakter został ukarany przez koronę hiszpańską wyjątkiem w 1503 r. od dekretu, który zapobiegał zniewoleniu tubylcy. Wyjątek, który został podtrzymany w rzekomym kanibalizmie i antychrześcijańskim duchu rdzennej ludności.

Jednak największa wojna podboju miała miejsce przeciwko dwóm wielkim amerykańskim imperiom Prekolumbijskie: Imperium Meksyku w Mezoameryce i Imperium Inków w Kordylierze Andyjskiej latynoamerykanin

Przybycie Hiszpanów na terytorium Mezoameryki zbiegło się w czasie z kampaniami ekspansji Imperium Azteków, dowodzonego w tym czasie przez tlatoani Montezumy Xocoyotzin. Było wiele narodów skłóconych i uciskanych przez Meksyk, którzy widzieli w przybyciu europejskich osadników okazję do pokonania wspólnego wroga.

Dowodzącym hiszpańską ekspedycją na terytorium Meksyku był Hernán Cortés, który opuścił Kubę w 1519 r Płaskowyż Anahuac. Ich przybycie zostało od początku dyplomatycznie odrzucone przez Azteków, którzy byli rozdarci między uważaniem ich za zdobywców i wysłanników boskości. Sprzymierzona z Tlaxcalanami, Totonakami, Texcocanami i innymi rdzennymi ludami wrogami Imperium Meksyku, Hiszpanie podjęli wywrotowy plan infiltracji stolicy i porwania cesarza, zmuszając go do spełnienia jego Wola.

Doprowadziło to ludność Meksyku do buntu przeciwko własnemu cesarzowi i wybuchła krwawa wojna, której kulminacją był 1520 rok wraz z upadkiem Imperium i podbój jego stolicy, starożytnego miasta Tenochtitlán, nazwanego od 1534 roku stolicą hiszpańskiego wicekrólestwa Nueva Hiszpania. W okresie międzywojennym nowe choroby przyniesione ze sobą przez Europejczyków i zniszczenie gospodarka Azteków, zmarłych liczono w setkach tysięcy.

po drugiej stronie kontynentJakieś dwanaście lat po upadku Tenochtitlan z najeźdźcami zmierzyło się inne imperium: Tahuantinsuyu o Imperium Inków, położone w południowoamerykańskim regionie andyjskim. Pierwsze spotkania Inków i Europejczyków miały miejsce około 1526 roku, w ramach eksploracji wybrzeża Pacyfiku, i chociaż byli spokojni, wzbudzili również w Europie żądzę złota, które tubylcy rozdawali, nie dając mu wiele. znaczenie.

Tak więc w 1532 roku zdobywcy Francisco Pizarro i Diego de Almagro przybyli na ziemie Inków pod dowództwem tak zwanej „Armady del Levante” w 1532 roku, gotowi do podboju i grabieży.

Traf chciał, że Hiszpanie doszli do końca krwawej wojny domowej między spadkobiercami tronu Imperium, synami Inków Huayna Capac: Huáscarem i Atahualpą. Hiszpanie szybko stali się źródłem napięć z tubylcami i wezwali Inków Atahualpa do Cajamarca z obietnicą załagodzenia spraw i zawarcia pokoju. Ale obie strony nie ufały drugiej i wkrótce doszło do pierwszych konfrontacji, które pozwoliły zdobywcom schwytać monarchę Inków.

Rozpoczęła się grabież rodzimego złota: miała to być zapłata okupu za Atahualpa i odbywała się w klimacie spokoju i normalności w Imperium. Tony złota i srebra zostały wydobyte z miast Inków i wysłane do Hiszpanii, aw 1533 Atahualpa został skazany na śmierć. za bałwochwalstwo, herezję, królobójstwo, bratobójstwo, zdradę, poligamię i kazirodztwo, i został uduszony na placu przez Hiszpanie. Na jego miejsce Pizarro wyznaczył na Inkę jednego z młodszych braci Atahualpy: Túpaca Hualpę, który uznał lennika króla Hiszpanii.

Wojny nie dało się jednak uniknąć. Pomimo wyeliminowania Inków i wsparcia wrogich rdzennych narodów imperium Inków, wojska lojalne wobec Atahualpy powstały w wojnę z Hiszpanami i stawił im czoła w długiej serii bitew, których kulminacją było zdobycie i splądrowanie stolicy Imperium, świętego miasta Cuzco. Tam wyznaczono innego radnego: Manco Inca. Tam, w 1534 roku, Pizarro ponownie założył miasto Cuzco jako stolicę nowej hiszpańskiej wicekrólestwa, która miała zostać utworzona w 1542: wicekrólestwa Peru.

Tymczasem na północy powstało Quito, a wojna toczyła się w licznych ogniskach oporu, które trwały przez lata na gruncie wojennym. Nastąpiło odrodzenie się ruchu oporu Inków w 1571 roku, kierowanego przez Tupaca Amaru I, który został pokonany i schwytany w następnym roku. Wraz z jego publiczną egzekucją na centralnym placu Cuzco, hiszpański podbój Tahuantinsuyo, obecnie nazywany Peru, dobiegł końca.

Trzeci etap: koniec podboju i początek kolonii

Podbój pozostałych ludów prekolumbijskich trwał przez wieki i został odziedziczony przez wiele nowych narodów. latynoskich Amerykanów w XIX wieku, tak że zawsze trudno jest ustalić datę końcową samego procesu podboju zwany „Nowym Światem”.

Prawda jest taka, że ​​pod koniec XVI wieku życie w Ameryce zmieniło się radykalnie i na zawsze, gdy nowe instytucje i nowy porządek społeczny zostały narzucone ręką Europejczycy.

Na swoich statkach przybyli afrykańscy niewolnicy, przynosząc ze sobą dziedzictwo kulturowe, genetyczne i religijne, a także dziedzictwo tysięcy obywateli Europy, którzy osiedlili się w nowym świecie. Nowe społeczeństwo składało się z kast rasowych i gospodarki opartej na wyzysku, która handlowała na ścisłych warunkach z hiszpańską metropolią.

Jednak pomimo hiszpańskiego zwycięstwa w odległej przyszłości zbliżała się nowa wojna, gdy po prawie trzech wiekach kolonizacji nowa kultura będzie szukała swojego miejsca w świecie, zrzucając hiszpańskie jarzmo i przyjmując własną tożsamość: Ameryki Łacińskiej lub Ameryka Łacińska.

Bibliografia:

• „Kronika (gatunek dziennikarski)” w Wikipedia.
• „Podbój Ameryki” w Wikipedia.
• „Podbój Ameryki” (wideo) in W centrum uwagi.
• „Chronologia podboju i kolonizacji Ameryki hiszpańskiej” w Hispanoteka.
• „Proces podboju” w Papieski Katolicki Uniwersytet Chile.

Czym jest kronika dziennikarska?

ten kronika dziennikarska jest typem Tekst narracji Y wyjaśniający, że wśród gatunki dziennikarskie zajmuje określone miejsce, uważany za gatunek hybrydowy. Oznacza to, że łączy w sobie cechy gatunków informacyjnych i interpretacyjnych, czyli opowiada szereg rzeczywistych zdarzeń, a nie fikcyjne, dostarczające obiektywnych, weryfikowalnych informacji, ale także pokazujące subiektywny, osobisty pogląd, który odzwierciedla sposób myślenia kronikarz.

ten kronika to nowoczesny gatunek dziennikarski, zakorzeniony w relacjach i pamiętnikach z podróży wielkich odkrywców z przeszłości (takich jak Kroniki Indii hiszpańskich zdobywców w Ameryce), wymyślone na nowo w świetle bieżących potrzeb dziennikarskich. Jest to typowe dla reporterów wojennych, dziennikarzy śledczych, a nawet pisarzy w tym, co zostało ochrzczony jako kronika publicystyczno-literacka, ponieważ wykorzystuje tradycyjne środki wyrazu pisarskiego literacki.

Postępuj zgodnie z: