Definicja Cesarstwa Bizantyjskiego

Tytuł Imperium Bizantyjski był tradycyjnie stosowany do: terytorium które powstały po upadku Imperium Rzymskie we wschodnim sektorze Europy i które obejmowały niektóre terytoria w Azji i Afryce. Cesarstwo Bizantyjskie (znane również jako Bizancjum) było wtedy częścią terytorium, która nadal utrzymywała Format imperialny przeciwko państwom rzymsko-germańskim, które powstały niezależnie w zachodniej Europie. Nazwa Cesarstwa Bizantyjskiego została zastosowana do tej przestrzeni dopiero w XVIII wieku, podczas gdy w całym Średniowiecze takie miejsce byłoby znane jako Wschodnie Cesarstwo Rzymskie.

Wraz z rzymsko-germańskim państwami Zachodu i islamem (które powstały dopiero w XIX wieku) VII), Cesarstwo Bizantyjskie byłoby jedną z trzech terytorialnych i politycznych osi domeny w Kropka średniowieczny. Jej początek jako odrębnej jednostki od Cesarstwa Rzymskiego ustalono w 476r. C., moment, w którym zachodni region Cesarstwa znalazł się we władaniu barbarzyńców. Ze swojej strony rok 1453 jest uważany za rok, w którym imperium to upadło pod naciskiem Arabów i zajęciem Konstantynopola, stolicy cesarstwa.

Bizancjum można rozumieć jako pośrednią przestrzeń połączenia świata zachodniego ze światem arabskim. To położenie geograficzne zawsze pozwalało mu na utrzymywanie płynnych relacji (choć nie zawsze pokojowych) z obiema stronami, asymilację stylu życia i tradycje a także wejdź kompetencja przez terytoria o wielkim bogactwie gospodarczym. W tym sensie terytorium bizantyjskie byłoby miejscem niemal każdej okazji słynnych wypraw krzyżowych ustanowionych przez zachodnich królów, których celem było odzyskanie terytoriów uważanych za święte przez chrześcijaństwo z rąk Muzułmański.

Cesarze bizantyjscy, wśród których Konstantyn był jednym z najważniejszych i którzy nazwaliby stolicę, utrzymywali tradycja Rzymianin o scentralizowanej w jego osobie władzy, organizującej terytoria w prowincjach pod władzą namiestników, którzy zawsze musieli odpowiadać na jego życzenia. Cesarz Justynian w VI w. przyniósł maksymalne rozszerzenie imperium, osiągając imponującą liczbę terytoriów wokół Morza. śródziemnomorski (większa część dzisiejszej Turcji, korytarz syryjsko-palestyński, Jerozolima, Egipt, Afryka Północna, Bałkany, Włochy i części południa Hiszpania).