Concept in definitie ABC

Als we spreken, gebruiken we een bepaalde woordenschat. We gebruiken allerlei soorten woorden: zelfstandige naamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden, lidwoorden, bijwoorden, werkwoorden, enz. Werkwoorden stellen ons in staat om acties uit te drukken die verwijzen naar het verleden, het heden of de toekomst.

EEN werkwoord ( houden van, weten of leiden) heeft altijd een wortel, die regelmatig of onregelmatig kan zijn, en morfemen die dit toestaan communiceren de verschillende varianten. De vervoeging van een werkwoord is de verzameling van alle mogelijke manieren om het uit te drukken.

In de Spaanse taal zijn er drie vervoegingen. De eerste is die van werkwoorden die eindigen op ar ( lopen, zwemmen of springen), verwijst de tweede naar degenen die in er belanden (breng, terugkeer of weet) en de derde heeft betrekking op degenen die uiteindelijk gaan (zeg, kom of intuïtief).

Een werkwoord vervoegen is het presenteren samen met de persoonlijke voornaamwoorden in

enkelvoud en meervoud (ik, jij, hij, wij, jij en zij). Het kan worden gedaan met eenvoudige tijden, dat wil zeggen met een enkele vorm verbaal (Ik heb gegeten, ze gingen, hij weet... ) of met samengestelde tijden (het werkwoord heeft als hulpwerkwoord plus het deelwoord van een werkwoord). Een ander aspect om rekening mee te houden bij het vervoegen van een werkwoord is de modus. In het Spaans zijn er vier, en elk heeft zijn eigen betekenis. De indicatieve stemming wordt gebruikt om concrete en objectieve acties uit te drukken (hij bracht de sleutels). De aanvoegende wijs wordt gebruikt om twijfel of een hypothetische situatie te communiceren (als hij speelde, zou ze gelukkig zijn). De voorwaardelijke stemming drukt de mogelijkheid uit (je zou het beter hebben gedaan als je meer je best had gedaan). De gebiedende wijs wordt gebruikt om bevelen te geven (kom hier).

Bij het bestuderen van een taal, hetzij als taal eigen taal of als vreemde taal, is werkwoordvervoeging om verschillende redenen een probleem. Enerzijds moeten we onderscheid maken tussen regelmaat en onregelmatigheid. Bovendien is het gemakkelijk om sommige vormen te verwarren en het bewijs hiervan is de verwarring tussen de aanvoegende wijs en de indicatieve (het is niet hetzelfde om te zeggen ik ga of ik ga, elk heeft zijn eigen context). Er zijn ook twijfels bij het verwijzen naar het verleden (als het een recent en onvoltooid verleden is, gebruiken we een samengestelde vorm en als we een moment noemen dat al is afgelopen, moeten we onze toevlucht nemen tot een vorm gemakkelijk ).

Aan conclusie, de vervoeging van een werkwoord hangt af van het volgende: factoren: het einde (ar-er-ir), wie de handeling uitvoert (de persoon), het getal (enkelvoud of meervoud), wanneer het wordt uitgevoerd (de tijd) en hoe het zich verhoudt tot de werkelijkheid (de modus).

Onderwerpen in vervoeging