Definitie van Romeinse centurio

De legioenen van het oude Rome waren een sleutelstuk in de uitbreiding van de beschaving Romeins in de oudheid. Na een militaire overwinning op een veroverd gebied begonnen de legionairs wegen, bruggen en aquaducten te bouwen. Binnen de legioenen was er een militaire rang van enkelvoud strategische waarde, de centurio.

De Romeinse eeuw en de commandostructuur

De centurio was de officier met het bevel over een eeuw, een militaire eenheid die niet uit honderd a bestond soldaten maar voor tachtig (het militaire establishment nam het woord eeuw aan, dat oorspronkelijk verwant was aan de administratie civiel).

Deze officier had de steun van drie medewerkers: de optio trad op als directe luitenant van de centurio, de tessararius had de leiding over de veiligheid en de wachtwoorden en de signifer hadden de verantwoordelijkheid om de banier van elke eeuw te dragen.

Elk Romeins legioen was verdeeld in verschillende tactische eenheden die bekend staan ​​als cohorten. Alle legioenen hadden een

hiërarchie controles met een zeer goed gedefinieerde structuur. Aan het hoofd van het bevel stond de keizer. De premiers stonden bekend als prefecten van het Praetorium en hadden de hoogste militaire verantwoordelijkheid. Op een volgend niveau was de generaal, die een praetor of een consul kon zijn.

Een andere belangrijke figuur was de Legacy, die gelijk staat aan de rang van legioencommandant. Op een gemiddeld niveau waren de officieren en centurions.

Deskundige historici in de militaire wereld zijn van mening dat de centurio een fundamentele rol speelde, aangezien het zijn functie was om op te leggen discipline en effectiviteit in troepen, vooral op het slagveld. De centurio's hadden verschillende categorieën: de hoogste rang was de Primus Pilus, daarna de Princeps prior, de Hastatus prior, de latere Princeps en de Posterior Hastatus.

Als algemeen criterium had elk legioen 59 centurio's.

Toegang tot de centurio-status

Degenen die toegang kregen tot deze rang deden dat op drie verschillende manieren: interne promotie binnen het leger, voor te zijn gekozen door de leden van de Senaat of na een promotie van de pretoriaanse garde van de eigen keizer.

Aan de andere kant moesten deze krijgers aan bepaalde voorwaarden voldoen: ze moesten kunnen lezen en schrijven, moesten ze minstens 30 jaar oud zijn, was het noodzakelijk dat ze moed en moed toonden op het slagveld en, logischerwijs, inwoner Romeins.

Foto's: Fotolia - Laufer / Javier Cuadrado

Thema's in Romeinse Centurion