Poëzievoorbeeld: het dominante accent

Het is een van de essentiële elementen van het vers. Poëzie volgt, net als elke andere kunst, een reeks regels die door gebruik zijn geautoriseerd; de moderne versificerende kunstenaar ziet echter naar eigen goeddunken af ​​van de traditionele normatieve. Het vers verandert niet van maat, wanneer het laatste woord ernstig is; maar als het scherp is, wordt er nog een lettergreep geteld; en als het esdrújula is, wordt een lettergreep minder geteld.
Voorbeelden:
De bruid is bleek... (Van acht lettergrepen)'
De muzikale volière... (Negen lettergrepen)
Zo zou het leven moeten voelen... (Van elf lettergrepen)
Op de belachelijke zee met de vleugels in een kruis... (Van veertien lettergrepen)
(Verzen geplukt uit composities van José Juan Tablada) Het accent geeft het couplet zijn muzikale kwaliteit: het maakt het aangenaam om naar te luisteren.
A) NOMENCLATUUR VAN ENDECASYLABLES
a) Italiaans. Soort vers met accentuering in de zesde en tiende lettergreep.
Voorbeeld: las pa / lo / mas ofcul / tas / en / la / fron / áa. ..

6 10
(Tablada)
b) Sappig of ongepast. Soort vers met accentuering in de vierde, achtste en tiende lettergreep. Het wordt Sapphic genoemd omdat de uitvinding ervan wordt toegeschreven aan de Griekse dichter Sappho.
Voorbeeld: En / el a / 6ü / mo / del / do / lor / pe / ne / tro.. .
4 8 10
(González Martínez)
c) Anapestisch. Verstype met klemtoon op de eerste, vierde, zevende en tiende lettergreep.
Voorbeeld: Can / tan / los ni / ños / can / 'ció /' nes / a // «/ gres ...
1 4 7 10