Het belang van de centrale mogendheden in de Eerste Wereldoorlog

Alsina González
Gespecialiseerde journalist en onderzoeker

De benaming van Centrale Mogendheden (of, als alternatief, Centrale Mogendheden) komt overeen met de kant van Duitsland en Oostenrijk-Hongarije in het kader van de Eerste Wereldoorlog, waaraan ze later in de loop van het conflict zouden worden toegevoegd Hij Ottomaanse Rijk en Bulgaars.

De naam komt zowel van de geografische centrale ligging op het Europese continent, die een as vormt van noord naar zuid, als van de afgezonderde locatie tussen de twee delen van de Entente (naam gegeven aan de groep staten die tegen deze rijken vochten), aangezien ze enerzijds in het midden van het Russische rijk lagen en anderzijds in Frankrijk en Groot-Brittannië.

De oorsprong van deze verbintenis moet gezocht worden in de opleiding van het Duitse Rijk in 1871, dat een duidelijke vijand had: Frankrijk. Laatstgenoemde zocht toenadering tot Rusland, de andere traditionele vijand van Duitsland, dus laatstgenoemde land Hij ging op zoek naar een Oostenrijk waarmee de sintels van de Oostenrijks-Pruisische oorlog al waren gedoofd.

Van zijn kant ook een Oostenrijk dat zowel intern verzwakt als extern bedreigd is had de hulp nodig van een andere macht die voor stabiliteit kon zorgen, en de meest gewillige was Duitsland.

Het Duitse eenheidsproject had immers geleid kunnen worden door Oostenrijk, maar dan door te verliezen dit vóór Pruisen, gaf hij er de voorkeur aan de Duitse wereld -politiek gezien- de rug toe te keren en zich naar de bouw van een multi-etnisch rijk op de Balkan en in Oost-Europa.

Desondanks waren de Oostenrijkers cultureel gezien dichter bij Duitsland dan bij de rest van de gebieden waaruit het rijk bestond.

Beide staten vormden samen met Italië in 1882 de Triple Alliance, een direct precedent van wat later de Centrale Mogendheden zouden worden.

Aan het begin van de oorlog liet Italië het verdrag echter dood en zou pas in 1915 meedoen... maar aan de kant van de Entente.

In oktober 1914 (drie maanden na het begin van de oorlog) sloot het Ottomaanse rijk zich aan bij de Centrale Mogendheden, waarmee het een geheim protocol met Duitsland naleefde.

De Ottomanen waren geïnteresseerd in het hebben van een bondgenoot om tegen het Russische rijk te vechten, en hoewel er in het land politici en militairen die gokten op een bondgenootschap met de Entente, vormde de strijdbaarheid van hun eeuwige Russische vijand in die alliantie een obstakel onoverkomelijk.

Om strategische redenen, voornamelijk om de Britse superioriteit in het Midden-Oosten te ondermijnen, zette Duitsland druk op de regering Ottoman om ze op één lijn te krijgen met de Centrale Mogendheden.

Het Koninkrijk Bulgarije sloot zich een jaar na het Ottomaanse Rijk, in oktober 1915, aan bij de Central Powers-club.

In dit geval was het motief om hun nederlaag en de daaruit voortvloeiende territoriale verliezen van de Tweede Oorlog goed te maken de Balkan, waar hij tegenover Servië, Roemenië, Griekenland, Montenegro en het rijk zelf had gestaan Ottomaans.

Het einde van de oorlog, met de nederlaag van de Centrale Mogendheden, was een klap voor al deze staten.

De Ottomaanse en Oostenrijks-Hongaarse rijken vielen uit elkaar, waardoor verschillende landen ontstonden Duitsland verloor belangrijke gebieden en moest grote herstelbetalingen betalen oorlog. Bulgarije verloor ook gebieden aan zijn buurlanden en moest ook herstelbetalingen doen.

Uit bitterheid over de hardheid van de opgelegde straf, bijna al deze landen (behalve Turkije, erfgenaam van van het Ottomaanse rijk) in de Tweede Wereldoorlog weer een kant zouden delen - zelfs tijdelijk - Wereld.

Fotolia kunst: Mikhail Markovskiy