Voorbeeld van gedichten met gelijkenis

Literatuur / by admin / July 04, 2021

De vergelijking, of ook wel vergelijking genoemd, is een retorische figuur waarin twee elementen worden vergeleken om de een de kwaliteiten van de ander te geven. In die zin is de vergelijking vergelijkbaar met de metafoor, maar het verschil is dat de vergelijking wordt gevormd uit een vergelijkende structuur, dat wil zeggen dat er een nexus nodig is (bijvoorbeeld Wat), en in de metafoor is er geen verband tussen:

"Jouw ogen als sterren die mijn nacht verlichten”(Hier is een vergelijking waarin ogen worden vergeleken met de helderheid van de sterren.
"Jouw ogen ster”(Deze retorische figuur is een metafoor, omdat er geen vergelijkende structuur wordt gevormd)

Vergelijking is een van de meest gebruikte retorische figuren in gedichten, dus het zal heel gebruikelijk zijn om het in meer dan één strofe te vinden.

Vergelijkbare structuur

De vergelijking wordt gevormd uit vergelijkende bijwoorden en vergelijkende zinnen:

Wat: "Je lippen als een fontein die mijn ziel voedt”.
Zoals: "De gang van die oude man, net als de takken van een boom zwaaien”.

instagram story viewer

Welke: "Hij ging weg welk schip zonder koers?”
Net zoals: "Ik hou van je net zoals het zand van de golven houdt”

20 voorbeelden van gedichten met gelijkenissen

Jouw ogen zoals twee sterren
ze verlichtten mijn droevige nacht,
en in de eenzaamste weiden
jij verscheen welke wolfs mond?
dat kooi mijn passie.
Jouw handen zoals twee getijden elkaar ontmoetten
ze sloegen mijn ziel tot ik sprakeloos was,
en in jouw ogen kon ik de glorie begrijpen understand
van eeuwig geluk wat een paradijs op aarde.
Mijn ogen zijn gebleven als twee doelloze vogels
die niet weten waar te kijken.
Ik ben de zekerheid van mijn stappen kwijt en mijn voeten dwalen af
als twee geesten zonder kettingen op aarde,
als twee liefdes die zonder terugkeer uit elkaar zijn gegroeid.
Mijn ziel kent de paden niet die voor ons liggen,
En lijdt onder de vooruitzichten die groter en kleiner worden,
zonder uitleg te geven. ik ben gebleven als een zee zonder horizon,
als de wind die waait zonder om uitleg te vragen.
ik hou van je hoe gevaarlijk dingen in deze wereld zijn,
Ik hou van je in een haast en van een afstand, nadenkend over je schoonheid
als een wolf die huilt in de nacht.
Mijn lippen welke reiziger is verdwaald in de woestijn?
ze zoeken je mond zoals de mystieke oase van waaruit
ze drinken de wonderen van deze wereld.
ik hou van je hoe grote dingen worden bemind,
hoe de grootste tragedies worden beleefd,
het hart op het laatste moment laten sterven,
uit de armen van uw liefde.
Mijn lippen welk zaadje net geplant?
ze zoeken het leven van je ogen,
om elke dag herboren te worden met de belofte
van deze eeuwige liefde.
De bewoners zijn geplant in hun land als wortels die niet willen geven,
als de steen die de rivier absorbeert om in zijn kanaal te blijven,
zo beschermen ze wat van hen is met recht,
wat hun voorouders met bloed en inspanning hebben gebouwd,
en gezicht als reuzen met open kaken
aan elke vreemdeling die hun land wil afpakken.
Mijn hart is ten prooi gebleven aan het jouwe,
alsof een onzichtbare kracht uit de grond van mijn geest trok,
ons leven lijkt verbonden met hetzelfde lot,
en we delen een punt van oorsprong.
Wanneer je mijn handen laat trillen
als een verslaafde, en die afwezigheid beangstigt me,
Wetende dat ik je zou kunnen verliezen
Blijf bij mij een heel leven en samen
laten we de geheimen van deze wereld ontdekken.
Wees altijd welkom in mijn armen,
zoals de zee de kust met zekerheid streelt
millennial.
Fragment van "Huilen om Ignacio Sánches Mejías door Federico García Lorca
De kamer was iriserend van pijn
om vijf uur 's middags.
In de verte komt het gangreen
om vijf uur 's middags.

Trunk of lily by the green English
om vijf uur 's middags.
de wonden ze brandden als zonnen
om vijf uur 's middags,
en de menigte brak de ramen
om vijf uur 's middags.
"Poema 4" van Pablo Neruda
Het is de ochtend vol storm
midden in de zomer.
Zoals vaarwel witte zakdoeken de wolken reizen,
de wind schudt ze met zijn reizende handen.
Ontelbare harten van de wind
slaan over onze stilte in liefde.
Zoemend door de bomen, orkestraal en goddelijk,
als een taal vol oorlogen en liederen.
Wind die het afval meevoert in snelle diefstal
en buigt de slaande pijlen van de vogels af.
Wind die haar neerslaat in een golf zonder schuim
en gewichtloze substantie, en hellende vuren.
Het breekt en zijn kussenvolume dompelt onder
gevochten aan de poort van de zomerwind.
"Desvelada" van Gabriel Mistral
Omdat ik een koningin ben en ik een bedelaar was, nu
Ik leef in pure beving dat je me verlaat,
en ik vraag je, bleek, elk uur:
Ben je nog steeds bij me? O, ga niet weg!"
Ik zou de marsen graag glimlachend willen doen
en vertrouwend nu je bent gekomen;
maar zelfs in slaap ben ik bang
en ik vraag tussen dromen door: "Ben je niet gegaan?"
"Leconte de Lisle" door Rubén Darío
Van de eeuwige mijden het soevereine koninkrijk
Je reist, onder een adem van enorme inspiratie,
Als een trotse radja op zijn Indische olifant
Door zijn heerschappijen gaat het van ruwe wind naar geluid.
Je hebt in je lied als echo's van de oceaan;
De jungle en de leeuw zijn te zien in je poëzie;
Wild licht straalt de lier uit die in je hand ligt
Giet zijn sonore, robuuste vibratie uit.
Jullie, de fakir, kennen geheimen en avatars;
Aan je ziel gaf het Oosten seculiere mysteries,
Legendarische visioenen en oosterse geest.
Uw vers is gevoed met sap uit de aarde;
Knipperen van Ramayana's die je levende strofe omsluit,
En je zingt in de taal van het kolossale woud.
"Rijkdom" door Gabriela Mistral
Ik heb trouwe gelukzaligheid
en de verloren gelukzaligheid:
De nagel zoals roos,
de andere als doorn.
Van wat ze van me hebben gestolen
Ik werd niet onteigend;
Ik heb trouw geluk
en het verloren geluk,
en ik ben rijk aan paars
en melancholie.
Oh, wat een minnaar is de roos
en hoe geliefd de doorn!
Zoals de dubbele contour
van twee tweelingvruchten
Ik heb trouw geluk
en de verloren gelukzaligheid.
Ik kan mezelf niet vinden, hoe vaak ik ook navigeer zonder waakzaamheid,
Ik ben aan mezelf ontsnapt en herken mezelf hierin niet
handen die mij beschuldigen als nachtwakers,
noch in deze ogen die naar mij kijken als een kleintje naar zijn eerste reflectie.
Ik kan mezelf niet vinden in dit ouder wordende lichaam
in dit leven dat uitgeput is in mijn hangende oogleden,
in deze kist die schreeuwt zonder een enkel geluid te maken
alsof buiten alles draaide en binnen stond alles stil.
Ik kan mijn blik niet verzachten om de geneugten te begrijpen die ik vandaag zie,
noch begrijp ik afscheid, liefdes, leven en dood,
als een buitenlander zonder land Ik dwaal tussen straten die
alleen mijn geheugen herkent, en ik ga nog een keer zitten om de middag te zien,
naast mijn vreemdeling in de weerspiegeling van het raam
"Het vuur van elke dag" door Octavio Paz
Zoals de lucht
maakt en ongedaan maakt
op de pagina's van de geologie,
op de planetaire tafels,
zijn onzichtbare gebouwen:
de man.
Zijn taal is nauwelijks een korrel,
maar brandend,
in de palm van de ruimte.
Lettergrepen zijn gloedjes.
Het zijn ook planten:
zijn wortels
ze breken de stilte,
zijn takken
ze bouwen huizen van geluiden.
Lettergrepen:
ze linken en ontkoppelen,
ze spelen
naar de overeenkomsten en verschillen.
Lettergrepen:
ze rijpen aan de voorkant,
ze bloeien in de mond.
zijn wortels
ze drinken 's nachts, ze eten licht.
idiomen:
gloeiende bomen
van regenachtig gebladerte.
Bliksemvegetaties,
echo geometrieën:
op het vel papier
het gedicht is klaar
zoals de dag
op de palm van de ruimte.
"Paths of the mirror" (fragment) door Alejandra Pizarnik
ik
En vooral onschuldig kijken. Alsof er niets is gebeurd, wat waar is.
II
Maar ik wil naar je kijken tot je gezicht weg beweegt van mijn angst als een vogel van de rand
scherp van de nacht.
III
Als een roze krijtmeisje op een heel oude muur die plotseling door de regen is uitgewist.
IV
Zoals wanneer een bloem zich opent en het hart onthult dat hij niet heeft.
V
Alle gebaren van mijn lichaam en mijn stem om mij het offer te brengen, het boeket dat vertrekt
de wind op de drempel.
ZAG
Bedek de herinnering aan je gezicht met het masker van wie je zal zijn en maak het meisje bang dat je was.
VII
De nacht van de twee verspreidde zich met de mist. Het is het seizoen van koude gerechten.
VIII
En dorst, mijn geheugen is van dorst, ik beneden, diep van binnen, in de put, ik dronk, ik herinner het me.
IX
Vallen als een gewond dier op de plaats die van openbaringen zou zijn.
X
Wie wil het ding niet. Niets. Genaaid mond. Gestikte oogleden. Ik vergat.
Binnen de wind. Alles dicht en de wind naar binnen.
Je afwezigheid doet me pijn als een wond in het diepst van de ziel,
en ik draag je herinnering als een gevangene die aan zijn ketenen sleept,
veroordeeld om voor eeuwig rond te dwalen en je naam uit te roepen in mijn dromen en mijn nachtmerries.

Tagswolk

Literatuur

Beoordeling

Keer bekeken

Opmerkingen