Belang van het beruchte decennium (1930-1943)

Onofficieel bekend onder de naam die in de titel voorkomt, de jaren tussen 1930 en 1943 in de geschiedenis Argentinië wist een van de duidelijkste te zijn aan het begin van een praktijk die de hele eeuw zou duren: die van staatsgreep. Het begrijpen van deze periode vanuit de politieke, sociale en economische aspecten is van groot belang om een ​​alomvattende visie te hebben op de 20e eeuw en haar toekomst in het land.

De democratische onderbreking als hulpbron van de machtssectoren

Het beruchte decennium dat plaatsvond van 1930 tot 1943 begon met de beroemde staatsgreep die de militaire sectoren (met de steun van een groot deel van de burgerij) uitgevoerd tegen de regering van de toen voor de tweede keer gekozen president, Hipólito Yrigoyen. Deze politicus, met een radicaal standpunt, was zijn tweede termijn met belangrijk ingegaan populariteit maar hun economische positie en hun onvermogen om een ​​crisis op te lossen die in feite fungeerde als de staart van de crisis wereld waren enkele van de redenen waarom de machtssectoren besloten de eerste staatsgreep van de eeuw uit te voeren xx.

Hiermee begon een periode van 13 jaar gekenmerkt door de terugkeer van de oligarchische sectoren aan de macht, corruptie beleid en de opvolging tussen presidenten bijna uitgekozen binnen dezelfde machtsgroep. De maatschappij Ik steun deze daden en kijk vervolgens onbewogen toe hoe de democratische structuren die sinds 1912 waren opgebouwd, begonnen in te storten. Het onvermogen van de militaire en civiele presidenten (door fraude gekozen) om op te lossen wat ze Yrigoyen bekritiseerden, leidde uiteindelijk tot een situatie van grote politieke crisis en economisch.

Politiek in handen van enkelen en economie in handen van rijksten

Om de relevantie van deze periode in onze geschiedenis te begrijpen, moeten we op twee aspecten wijzen. Enerzijds gingen de politieke praktijken terug naar de dagen vóór het radicalisme. Dit betekent dat gedurende deze jaren politieke fraude weer de kop opstak, maar ook het idee dat ondanks a regering die niet de steun had van de machtige sectoren, was de staatsgreep de enige beschikbare optie uitvoeren. Van 1930 tot 1976 bleef deze manier van optreden van het leger springlevend.

Ten tweede toonde de economie van die tijd de laatste poging van de oligarchische sectoren om een ​​productieve structuur in stand te houden gebaseerd op het agro-exportmodel, een model dat in een crisis was beland en vooral afhing van de externe context, ook van crisis. De poging om een ​​economie in stand te houden die alleen de eigenaars en eigenaren van het land ten goede zou komen de grote massa arbeiders verarmd hield, was het meest opvallende kenmerk van de tijdperk.

Fotolia-afbeelding: Olga Popova