Definitie van "Kritiek van de praktische rede" (1788)

lilen gomez | feb. 2022
Professor in de filosofie

Terwijl in het eerste werk het doel was geweest om de reikwijdte van onze kennis af te bakenen, die werd omgeleid naar het veld van ervaring, in de Kritiek op de praktische rede, de orde van de wil is transcendent met betrekking tot ervaring. Dit wordt verklaard omdat er een puur praktische reden is die in staat is om de wil te bepalen zonder interventie van geen motivatie gekoppeld aan ervaring.

De categorische imperatief

Er zijn bepaalde praktische principes die bestaan ​​uit algemene wilsbepalingen, waarvan bepaalde praktische regels afhangen. Deze zijn onderverdeeld in stelregels en imperatieven: de eerste zijn subjectieve principes, die van toepassing zijn op individuele onderwerpen; terwijl de laatste objectieve praktische principes zijn, die gelden voor alle mensen.

Imperatieven impliceren algemene commando's of plichten. Op hun beurt kunnen de imperatieven hypothetisch zijn, wanneer de wil geconditioneerd is onder bepaalde doelstellingen, of categorisch, wanneer de wil het wordt niet bepaald met het oog op het bereiken van een bepaald doel, maar wordt eenvoudig bepaald zoals de wil zelf, ongeacht zijn Effecten.

De categorische imperatief, bepalend voor de theorie van moraliteit Kantiaans, bestaat uit a wet praktijk die onvoorwaardelijk geldig is voor elk rationeel wezen, ongeacht alle subjectieve conditionering. Categorische imperatieven zijn dus equivalent aan universele en noodzakelijke morele wetten.

De wet Moreel Het hangt niet af van de inhoud van het principe, maar van zijn vorm: alleen dat wat als subjectieve stelregel wenselijk is om een ​​universele (objectieve) wet te worden, is een categorische imperatief. Dat wil zeggen, volgens de categorische imperatief zouden we alleen zo moeten handelen dat, als de hele mensheid zich identiek zou gedragen, dit wenselijk zou zijn. Bijvoorbeeld, "gij zult niet doden" is een categorische imperatief, in de mate dat het wenselijk zou zijn dat de hele mensheid zich in overeenstemming daarmee gedraagt.

Vrijheid als voorwaarde van de morele wet

De categorische imperatief, voor zover deze de wil bepaalt zonder de conditionering van ervaring, is a priori, dat wil zeggen, de morele wet hangt af van zijn zuivere vorm. Dit wordt opgelegd aan de bewustzijn als een feit van de rede en, met het bewustzijn van de categorische imperatief, wordt op zijn beurt het bewustzijn van vrijheid gecommuniceerd. Plicht heeft alleen zin als de mens vrij is om het te volgen of niet te doen; anders zouden morele wetten, indien nodig, niets anders zijn dan natuurlijke wetten.

In die zin is de morele wet een autonome wet, omdat de wil zichzelf de wet geeft, in tegenstelling tot de heteronomie, waarin de wil wordt bepaald door een externe wet. Zo zijn de zuivere vorm van de morele wet, vrijheid en autonomie wederzijds geïmpliceerde begrippen.

het morele goed

Voor Kant gaat het morele goede niet vooraf aan de wet, maar volgt daaruit in zijn zuivere vorm. Om goed te handelen is het niet voldoende dat de inhoud van de handeling samenvalt met die van de wet, maar de wil die de handeling stuurt, moet uitsluitend door die wet worden bepaald. Met andere woorden, het is niet voldoende om te handelen volgens de wettigheid, maar in de actie moet de motor van de actie de plicht zelf zijn. Anders, als de conformiteit met de wet louter toevallig is, is er geen morele actie. Als iemand bijvoorbeeld in overeenstemming met de wet handelt om tegenover anderen oprecht te zijn, zou de motor van de actie in dit geval niet moreel zijn, maar eerder een ijdele actie.

Bibliografische verwijzingen

Giovanni Reale en Dario Antiseri (1992) Geschiedenis van gedachte filosofisch en wetenschappelijk. II. Van

humanisme naar Kant. (Il pensiero occidentale dalle origini ad oggi. Deel II. Editrice La Scuola, Brescia, vijfde druk. 1985), vert. door Juan Andrés Iglesias, Barcelona.

Kant, ik. (2003). Kritiek op de praktische rede. Buenos Aires: Losada.