Definitie van de allegorie van de grot

Lilén gomez | nov. 2021
Filosofie opleiding

Uit de allegorie van de grot, in de Boek VII van de Republiek legt Plato de dualistische verdeling van de wereld in zinnig en begrijpelijk uit. De allegorie vertelt de situatie van een groep mannen die beperkt zijn tot het leven in een grot waarvan de enige uitgang en lichtbron zich achter hen bevindt. Ze kunnen zich niet omdraaien, omdat ze geketend zijn, dus hun enige kans is om de schaduwen van de wezens die door de buitenkant gaan, voor hen geprojecteerd, op de muur tegenover de Uitgang.

De grot is de representatie van de wereld van de doxa, dat wil zeggen, zoals we al eerder hebben vermeld, de wereld waar de gevangenen hun mening construeren volgens verstandige schijn, valse kopieën. Buiten, namelijk in de wereld van Ideeën, zijn er echte en ware wezens.

Het verhaal gaat verder met het geval van een van de mannen, die wordt vrijgelaten en met moeite en pijn opstijgt naar de buitenwereld, waar hij beetje bij beetje gewend raakt aan het zien van de figuren direct. Het beschreven proces is in feite de geleidelijke opgang naar kennis. Ten slotte wordt dezelfde man gedwongen opnieuw af te dalen in de grot, met hetzelfde lijden dat hij leed toen hij het verliet. Oosten beweging is dat van de dialectiek oplopend-aflopend die Plato voorstelt als een manier om de waarheid te kennen. Bij terugkomst bespotten en straffen zijn voormalige collega's hem.

Plato bevestigt dat het de man is die opstijgt, dat wil zeggen de wijze man, die de ideeën kent, degene die de polis moet regeren. In die zin zien we dat er volgens de filosoof een nauwe relatie bestaat tussen kennis, ethiek en politiek.

Principes van platonische metafysica

De metafysica Platonisch - dat wil zeggen, in algemene termen, de verklaring van wat zijn is - wordt gekenmerkt door een dualistische metafysica te zijn. Plato neemt als uitgangspunt de postulaten van Parmenides over de status van het zijn en de eenduidigheid van ideeën. De wereld kan dus in twee gebieden worden verdeeld: de begrijpelijke wereld en de waarneembare wereld. De begrijpelijke wereld is de wereld van het zijn, van essenties, van het echte. Daarin zijn de Ideeën, die bestaan ​​uit archetypen van alles wat bestaat. Deze wereld wordt gekenmerkt door universeel, perfect, uniek, noodzakelijk, objectief, onveranderlijk, tijdloos, ruimteloos te zijn, en haar bestaan ​​is onafhankelijk van onze gedachte.

Integendeel, de verstandige wereld is niets anders dan verschijning. Het is een wereld die wordt gekenmerkt door het bijzondere, het onvolmaakte, het meervoudige, het contingente, het individuele of subjectief, het veranderlijke, het ruimtelijk-temporele en is, in tegenstelling tot de begrijpelijke wereld, afhankelijk van de gedachte.

Op deze manier zijn de kenmerken van de twee gebieden tegengesteld. Er is echter een relatie tussen de twee werelden, voor zover ze vergelijkbaar zijn. De zintuiglijke wereld neemt deel aan de begrijpelijke wereld, terwijl de verstandige dingen in Ideeën zijn, door een relatie van overeenkomst. Zo zijn bijvoorbeeld enkelvoudige objecten die we via de zintuigen waarnemen gedegradeerde kopieën van archetypen, essenties, gevonden in de wereld van Ideeën, waartoe we toegang hebben via de reden. Op hun beurt zijn de Ideeën gerangschikt in oplopende volgorde, volgens hun graad van entiteit, zijnde de Idee van het Goede, degene met de grootste entiteit en, later, de hoogste Idee.

Het gnoseologische aspect

Platonische gnoseologie stelt twee manieren vast om te weten: aan de ene kant, het veld van doxa, dat wil zeggen, mening—, veronderstelt kennis via de zintuigen, daarom is het gedeeltelijk en onvolmaakt; terwijl het gebied van episteme - legitieme kennis - alleen toegankelijk is via de rede en aanleiding geeft tot een universele en ware kennis, die van ideeën. De methode die van het ene niveau naar het andere leidt in de zoektocht naar de waarheid is de opgaande-afdalende dialectiek.

In die zin is de platonische gnoseologie nauw verbonden met haar metafysica, zodanig dat er een hiërarchie ontologisch-epistemologisch van de hoogste ideeën tot hun verstandige kopieën, ontologisch gedegradeerd.

Bibliografie

PLATÓN, República, Boek VII, Ed. Gredos, Madrid 1992 (Vertaling van C. Eggers Lan).