Kroniek over de Porfiriato

Kroniek over de Porfiriato

De Porfiriato, die lange opmaat naar de Revolutie

Iedereen wist in Mexico aan het eind van de 19e eeuw wie de generaal was Porfirio Diaz. Hij stond bij velen bekend als de 'held van 2 april', aangezien hij het bevel voerde over de Mexicaanse strijdkrachten tijdens de inname van Puebla in 1867. Anderen herinnerden zich hem omdat hij twee keer meedeed aan het presidentschap van Mexico met dezelfde Benito Juárez, en toen hij voor de tweede keer werd verslagen bij de verkiezingen, riep hij het Plan de la Noria uit en verzette zich met wapens tegen de herverkiezing van Juárez.

"Porfirio de la Noria", zoals hij toen heette, slaagde er ook in die opstand niet in om de macht te grijpen, maar De dood van Juárez in 1872 gaf hem het gunstige terrein om zijn armen te verlaten en zich terug te trekken uit het leven openbaar. Sebastián Lerdo de Tejada nam het interim-voorzitterschap op zich en niemand had kunnen vermoeden dat diezelfde Porfirio Díaz later 31 jaar het lot van Mexico zou bepalen.

Ondanks alles was Díaz een militair die sympathie genoot onder de bevolking, gezien zijn prominente rol in de verdediging van het thuisland tegen buitenlandse interventie. Zijn slogan van “Effectief kiesrecht; geen herverkiezing ” sprak van een verbintenis tot de democratie en de machtswisseling, zodat niemand verrast was toen hij bij de buitengewone verkiezingen van 1872 opnieuw kandidaat was, tegen Lerdo de Tejada. En zeker was niemand verrast dat hij opnieuw werd verslagen bij de peilingen.

Dus Díaz moest genoegen nemen met meer bescheiden ambities: hij was een federale afgevaardigde in 1874 en verzette zich tegen veel van de maatregelen van de regering van zijn rivaal. Maar publieke figuratie was niet bepaald zijn sterkste punt: voor de plenaire vergadering van de Kamer van Afgevaardigden, ter gelegenheid van de verdediging van pensioenen toegewezen aan oorlogsveteranen, maakte hij een puinhoop en eindigde in tranen, wat hem tot een lachertje maakte in de Mexicaanse politiek van de moment.

De Porfirische beweging kreeg echter aanhangers in de stad dankzij de groeiende impopulariteit van Lerdo de Tejada. Zijn regering had belastingen verhoogd, religieuze ordes verdreven en de handel met Frankrijk en Engeland verminderd. Dus toen hij in 1875 zijn wens aankondigde om bij de verkiezingen van volgend jaar herkozen te worden, voelde Porfirio Díaz dat zijn tijd eindelijk was gekomen.

De Tuxtepec-revolutie

Zoals hij eerder tegen Benito Juárez had gedaan, nam Díaz de wapens op tegen de regering en kondigde aan dat Plan van Tuxtepec, waar talrijke soldaten zich bij voegden en dat de goedkeuring had van de kerk katholiek Zo begon de laatste Mexicaanse burgeroorlog van de 19e eeuw. En het begon niet goed voor de troepen van Díaz, die hun eerste nederlaag leden bij Icamole, Nuevo León, op 10 maart 1876. Dat begin leverde Díaz de bijnaam "de huiler van Icamole" op door zijn tegenstanders.

Uiteindelijk zag het er zo slecht uit dat Díaz naar Cuba moest vluchten, toen nog in handen van de Spanjaarden, om daar een leger te rekruteren om het opnieuw te proberen. En deze keer had hij veel meer geluk. Dankzij de combinatie van zijn troepen en die van Manuel González nam Díaz op 21 november de hoofdstad in ten slotte, zichzelf aanstellen als voorlopige president van de Republiek, na de vlucht in ballingschap van Lerdo de Tejada.

Zijn eerste ambtstermijn begon echter in 1877, nadat hij tot winnaar was uitgeroepen van de buitengewone verkiezingen die op 25 maart werden gehouden. Het zou een presidentiële termijn van vier jaar zijn, met als hoogtepunt 1880 en geen ruimte voor herverkiezing, zoals Porfirio Díaz zelf in zijn slogans had gevraagd. Ironisch genoeg was dit het begin van een lange periode in de Mexicaanse geschiedenis die bekend zal worden als 'de Porfiriato'.

Het begin van de Porfiriato

De aanvankelijke regering van Díaz had twee grote doelen: het land tot bedaren brengen, dat sinds de dagen van de Onafhankelijkheidsoorlog niet had kunnen genieten van blijvende vrede en zakelijke groei, en het bereiken van volledige betrekkingen met de Verenigde Staten, door middel van een schuldregelingsovereenkomst extern. De fundamentele slogan was "orde en vooruitgang", geërfd van het positivisme van Auguste Comte, onder de zogenaamde "Porfirische vrede", verkregen dankzij de buitengewone bevoegdheden die door het Congres zijn verleend om het opperhoofd en de. te bestrijden en te elimineren verdeeldheid.

Over het algemeen slaagde de regering van Díaz in haar fundamentele doelstellingen, maar ze kon niet herkozen worden in 1880, Dus een jaar eerder waren er al verschillende geruchten over wie de partijkandidaten zouden zijn. Liberaal. In het midden van een klimaat van rebellie, zoals het was Op maat In de 19e eeuw werd de kandidatuur van Manuel González, minister van Oorlog en kameraad van Porfirio Díaz, aangekondigd, terwijl dat de rebellen meedogenloos werden onderdrukt door de regering-Díaz onder de slogan van "doe ze heet en dan je komt erachter ". Een houding die een groot deel van het Mexicaanse volk niet zou vergeven.

De verkiezingen van 1880 verliepen soepel en Manuel González werd verkozen tot president van Mexico. Hij was een onregelmatige regering, gericht op economische en technologische vooruitgang (er werden bijvoorbeeld concessies gedaan voor de oprichting van de eerste telegraafnetwerk en verschillende banken werden opgericht), maar altijd in de schaduw van talrijke corruptieschandalen en publiek wanbeheer. Als klap op de vuurpijl gaf de regering eind 1881 de nikkelmunt uit, ter vervanging van de zilveren munt, die een economische crisis en wierp het land bijna halsoverkop in een nieuwe burgeroorlog, ware het niet dat Díaz tussenbeide was gekomen om de omgeving.

De waarheid is dat de eigen politieke krachten van Díaz deze beschuldigingen van corruptie promootten tegen González, met als doel dat zijn regering kortstondig zou zijn en de controle zou teruggeven aan Díaz in 1884. Er waren persoonlijke aanvallen, geruchten over zijn moraliteit, en dat alles ondanks het feit dat Díaz de functie van minister van ontwikkeling bekleedde in de regering van González en, na 1881, als gouverneur van Oaxaca.

Zo kwam er een einde aan de regering van González en, in tegenstelling tot wat velen zouden denken, kondigde Díaz zijn kandidatuur aan, met de steun van de kerk en het bedrijfsleven.

De lange hand van de caudillo

Van 1 december 1884 tot het begin van de Mexicaanse revolutie In 1911 viel het politieke bevel over Mexico ononderbroken in handen van Porfirio Díaz. In feite was het enige haakje dat plaatsvond in de 31 jaar van Porfiriato die van de 4 jaar van González' regering, waarin Díaz in ieder geval altijd aanwezig was.

Onder Díaz leidde de Mexicaanse Republiek opnieuw haar inspanningen voor orde, stabiliteit en vooruitgang. technologie, ondanks de voortdurende oppositie van linkse sectoren, die pleitten voor een eerlijkere verdeling van de vermogenswinst. Een andere sector die op gespannen voet stond met de regering was die van de inheemse volkeren, zoals de Yaquis in Sonora.

Hoewel het aanvankelijke kabinet van Díaz bijna volledig bestond uit voormalige strijders van de Tuxtepec-revolutie, werd hij vanaf zijn tweede regering aanwezig een grotere politieke breedte, waardoor vele volgelingen van Juárez en zelfs lerdistas en imperialisten (dat wil zeggen, functionarissen van het inmiddels ter ziele gegane Tweede Keizerrijk Mexicaans). Door deze bijna volledige controle over het land kon de regering investeren in cultuur en wetenschap onmogelijk voor veel van zijn voorgangers, wat resulteerde in een bloei van de kunsten, de literatuur en architectuur.

Daarnaast heeft de regering van Díaz fors geïnvesteerd in de uitbreiding van het spoorwegnet, hand in hand met Bedrijf Europa, met name het Verenigd Koninkrijk, en gaf tegen het einde van de eeuw de controle over het netwerk aan particuliere nationale bedrijven. Ook de exploitatie van natuurlijke bronnen van Mexico was enorm en in combinatie met internationale investeringen, en daarmee kwamen ook elektriciteit en een relatieve toename van de landbouwproductie. De economie Mexicana groeide, hoewel duidelijk gericht op de afhankelijkheid van de Europese markten, iets dat daar aan het begin van de 20e eeuw erg tegenop speelde.

Met betrekking tot onderwijs, een controversiële kwestie sinds de jaren van Benito Juárez, bereikte de regering van Díaz een zekere mate van verzoening met de katholieke kerk, door middel van een massaal, positivistisch model van openbaar onderwijs, maar dat een bepaalde plaats overliet voor de humanisme. Om dit te doen, was het vaak nodig om lokale caciques en machtige landeigenaren te confronteren, maar de dominantie van Diaz over het land was ijzersterk.

In feite was er bijna geen persvrijheid, aangezien de "Gag Law" sinds 1882 van kracht was, die de regering in staat stelde om journalisten straffeloos te arresteren. Dit zorgde ervoor dat het aantal kranten, dat in 1888 rond de 130 lag, slechts 54 bedroeg toen de Porfiriato eindigde.

Dezelfde behandeling werd gegeven aan de Mexicaanse intelligentsia, van wie velen werden "gekocht" door te schenken openbare ambt, terwijl hun politieke tegenstanders werden geconfronteerd met geweld en repressie zonder kazerne. Zo werden de boerenopstanden van 1886, de guerrillaoorlogen van de Yaqui-volkeren, de Maya-oorlogen in Yucatán of de inheemse Tomochi-opstand van 1891 gecontroleerd.

Ten slotte vond de permanentie van Díaz aan de macht sinds 1888 plaats door herverkiezing voor onbepaalde tijd, die werd opgenomen in de grondwet en verraadde wat Díaz beweerde in de decennia voorafgaand aan zijn regering. Díaz werd herkozen in 1888, 1892, 1896, 1898 en 1904. Bovendien werd in zijn regering de federale autonomie opgeheven en was het de caudillo zelf die de kandidatenlijsten voor de staatsgouverneurschappen opstelde.

Vonken van de revolutie

Ondanks de politieke en economische stabiliteit die de Porfiriato met zich meebracht, ging Mexico de 20e eeuw in midden in een sociale en economische crisis. Aan de ene kant leefden de boeren en de arbeidersklasse in erbarmelijke omstandigheden, totaal uitgesloten van de rijkdom die hun eigen werk mogelijk maakte. Aan de andere kant beleefde de wereld aan het einde van de 19e eeuw een grote recessie en de vraag naar mijnbouw middelen Mexicanen stortten in, wat leidde tot de waardevermindering van de Mexicaanse peso en een zeer ongunstige betalingsbalans.

Daarom vonden de eerste opstanden tegen de federale regering plaats, vooral onder de arbeiders- en boerensector. Er waren talloze stakingen en eisen voor betere arbeid, waarbij de regering van Díaz probeerde te bemiddelen tussen arbeiders en werkgevers: de Cananea-staking, in Sonora, van 1906; de Acayucan-opstand, in Veracruz, in hetzelfde jaar, en de Río Blanco Strike, ook in Veracruz, maar in 1907. Maar de onderhandelingen leidden nergens toe en de regering nam zijn toevlucht tot geweld om ze te onderdrukken.

Voor Díaz was het land niet "klaar" om terug te keren naar de democratie, maar toch kondigde het aan dat het niet zou deelnemen aan de verkiezingen van 1910. Hij had het al eerder gedaan: in 1900 en vervolgens in 1904, alleen maar om concurrentie aan te wakkeren tussen zijn mogelijke opvolgers en komt tot de conclusie dat hij, gezien de zaken, beter nog even door kan gaan in de kan.

In 1910 had die strategie echter niet het verwachte resultaat: Francisco I. Madero was de favoriete kandidaat om hem aan het roer van Mexico te vervangen, onder een anti-herverkiezingsslogan die sterk leek op de slogan die Díaz zelf decennia geleden tegen Juárez had gelanceerd. En de oplossing die Díaz voor dit probleem gaf, was gewoon om Madero te laten arresteren en de verkiezingen te houden terwijl hij hem in de gevangenis hield.

Madero slaagde erin te ontsnappen en ging in ballingschap in de Verenigde Staten, een land waarmee de diplomatieke betrekkingen van Mexico in de 20e eeuw, en met het Plan van San Luis riep het Mexicaanse volk op om in opstand te komen tegen de tiran, die ze niet als president kenden rechtmatig. De vonk van de Mexicaanse Revolutie was ontstoken en de Porfiriato liep op zijn einde.

De val van de Porfiriato

De gewapende strijd tussen de revolutionaire krachten en de regering-Díaz begon op 20 November 1910, nadat de caudillo en zijn vice-president, Ramón Corral, werden uitgeroepen in uw lasten. Al in 1911 hadden talrijke staten zich bij de rebellen aangesloten, onder het bevel van toekomstige revolutionaire leiders, Pascual Orozco, Francisco "Pancho" Villa en Emiliano Zapata. En de nederlaag van de Porfirische troepen in Ciudad Juárez op 10 mei 1911 toonde aan dat de regering haar dagen had geteld.

Met meer dan tachtig jaar, lijdend aan doofheid en fysieke uitputting, begon Porfirio Díaz zijn ontslag op te stellen, dat hij aan de Kamer van Afgevaardigden om elf uur in de ochtend van 25 mei, midden in een demonstratie van meer dan duizend mensen die hun ontslag eisten in de stad Mexico.

Francisco León de la Barra, zijn tot dusver Minister van Buitenlandse Betrekkingen, nam zijn plaats in aan het roer van de Uitvoerende Macht, terwijl Díaz en zijn familie in ballingschap gingen naar Parijs, Frankrijk. Plots was de solide Porfiriato ingestort en Mexico bereidde zich voor op een lange en bloedige burgeroorlog: de Mexicaanse Revolutie.

Referenties:

• "Porfirio Díaz" in Wikipedia.
• "Porfiriato" in Wikipedia.
• "El Porfiriato" in de regering van Mexico.
• "Porfiriato (Mexicaanse geschiedenis)" in De Encyclopedia Britannica.

Wat is een kroniek?

EEN kroniek het is een soort van verhalende tekst waarin echte of fictieve gebeurtenissen vanuit een chronologisch perspectief worden behandeld. Ze worden vaak verteld door ooggetuigen, door middel van persoonlijke taal die literaire bronnen gebruikt. Meestal beschouwd als een hybride genre tussen journalistiek, geschiedenis en literatuur, kan de kroniek soorten van overlevering heel verschillend, zoals de reiskroniek, de kroniek van gebeurtenissen, de gastronomische kroniek, enzovoort.

Volgen met: