Definitie van taalteken

Alle perceptie van de werkelijkheid is gebaseerd op tekens. Taal bevat de representatie van klanken in schrift, hoewel mondelinge en geschreven taal niet ondubbelzinnig met elkaar verbonden zijn. Verschillende taalkundigen hebben zich in de loop van de geschiedenis hierin vergist, aangezien er geen duidelijk onderscheid is gemaakt tussen klank en letter. Om deze reden is het bijna onmogelijk om een ​​taal van zijn alfabet te scheiden, maar het is duidelijk dat er veel spellingsverwarring is.

Met betrekking tot deze kwestie wijst Pierce erop dat teken elke voorstelling is die in plaats van iets anders is. Als voorbeeld: het woord "paard"Is de schriftelijke weergave van dat ding dat we als zodanig kennen (als een viervoetig dier met specifieke kenmerken). Echter, de Hij tekende Dit dier is ook de representatie van dit dier, en in andere talen zou de representatie -zoals Pierce het teken noemt- "paard" zijn voor het Engels; "Cheval" voor Frans; "Cavallo" voor Italiaans; "Pferd" voor Duits; onder andere.

Op deze manier vereist het bestaan ​​van een teken altijd het bestaan ​​van een interpretant (degene die interpreteert het teken en geeft het betekenis), maar het is noodzakelijk om een ​​bepaald aspect van het object te kennen dat is Het vertegenwoordigt. In het geval van het voorbeeld is het noodzakelijk dat iedereen die het woord leest, in welke taal het ook is, deze kent kenmerken of waarden van het object om aan dit teken de betekenis toe te kennen van dat wat Het vertegenwoordigt.

Het linguïstische teken is dus een teken dat rechtstreeks verband houdt met taal en regelmatig wordt gebruikt voor communicatie. Het verwijst niet alleen naar geschreven taal, want voor de communicatie tussen doven en slechthorenden wordt een systeem van (linguïstische) gebaren gebruikt, ook wel gebarentaal genoemd.

Taal als een systeem van tekens

Als we het hebben over een systeem, hebben we het over een verzameling elementen die volgens bepaalde regels aan elkaar gerelateerd zijn. In die zin bestaat taal uit eenheden waarvan het doel communicatie is. De aanwezigheid van de tekens waaruit taal bestaat, betekent dat het wordt gezien als een systeem waarin alle eenheden solidair zijn en de waarde van de tekens voortkomt uit de aanwezigheid van anderen.

Dit concept is vervangen door Chomsky's transformationele generatieve grammatica, die de structuralistische stellingen verwerpt dat de taalkunde het zal alleen wetenschappelijk zijn als taal wordt beschouwd als een systeem van tekens.

In werkelijkheid gaat taal verder dan de loutere overweging als systeem, maar de toestand van linguïstische elementen is onmiskenbaar. waaruit het bestaat, en vooral het begrip teken, met de elementen die het met zich meebrengt (representamen, object, interpretant, volgens Doorboren).

Aangezien deze reeks verwante eenheden taal vormt, kan taal worden gezien als een systeem van tekens, zelfs wanneer het domein dat wordt uitgeoefend door de structuralisme in taalkundige studies wordt overschreden.

Aard van het taalteken

Ferdinand de Saussure ontwikkelt in zijn cursus algemene taalkunde het idee van het taalteken en zijn natuur, hoewel sommige auteurs van mening zijn dat het geen theorie op zich is, maar een middel om een theorie. Het concept van "teken", gerelateerd aan de feiten van de taal, is terug te voeren op de stoïcijnen in de filosofische traditie. Maar het komt overeen met Saussure de afbraak van de theorie van het teken en de ontkoppeling ervan met de taaltraditie.

Aristoteles schreef een conventioneel karaktertaalteken toe in zijn relatie tussen taal en de gedachte. Mondelinge en geschreven taal zijn niet natuurlijk, en er is een sociale conventie die deze geluiden en tekens verbindt met 'dingen van de ziel' (gedachten); Maar deze geluiden zijn niet voor iedereen hetzelfde, omdat we niet allemaal dezelfde taal spreken. Hoewel de objecten of gedachten die ze vertegenwoordigen hetzelfde zijn.

In de Algemene Taalcursus wordt echter bepaald dat taaleenheden een dualiteit hebben, gemaakt door de vereniging van twee termen. Dit zijn de betekenaar en de betekende, waarbij de ene de psychische representatie is (via het linguïstische teken, de betekenaar) en de andere het materiële (wat wordt weergegeven, betekende). Om dit begripsmechanisme correct te laten werken, moet er ook een tolk zijn (degene die de informatie ontvangt, degene die leest), die er betekenis aan geeft.

Een voorbeeld, misschien simplistisch, is het lezen van een boek. Zolang het boek gesloten blijft, vormt het niets meer dan een mengelmoes van onzinnige karakters. Wanneer het wordt geopend door een lezer, die de tekens die daar weerspiegeld worden interpreteert en ze een logische betekenis geeft volgens hun betekenis, dan ontstaan ​​er ideeën en wordt het boek logisch.

Over de aard van het taalteken zijn er twee principes die door Saussure worden verkondigd: willekeur en lineariteit.

Het taalteken is willekeurig voor zover een teken wordt opgevat als het resultaat van de associatie van een betekenaar met een betekende. Dit verwijst op geen enkele manier naar de vrije keuze van de spreker, maar er zijn sociale conventies, opgesteld door een taalgroep en een traditie, die betekenis geven aan het teken. De sprekers van een taal kennen bijvoorbeeld al de betekenissen die zijn gegeven vóór het tekensysteem.

Het taalkundige teken is lineair, aangezien de betekenaar auditief van aard is en zich in de tijd ontvouwt, is het een lijn.

Bovendien is het taalteken onveranderlijk, aangezien het wordt opgelegd aan de gemeenschap die het gebruikt. Zelfs als het zou willen, zou een massa mensen hun soevereiniteit niet over een woord kunnen uitoefenen: we zijn gebonden aan de taal zoals die is.

Disciplines en studie van het taalteken

Van de disciplines die verantwoordelijk zijn voor de studie van de taal, was de eerste filologie, hoewel dit kwesties omvat die verder gaan dan het gebruik en de structuur van taal als een systeem van tekens, maar gaat ook over geschiedenis en kritiek, vooral gericht op de literatuur.

Grammatica richt zich wel op taal, de structuur en kenmerken ervan en is onderverdeeld in verschillende disciplines. Maar met betrekking tot het teken zijn de belangrijkste fonologie en semiologie.

Fonologie is verantwoordelijk voor: Omschrijving theorie van de klanken waaruit een taal bestaat (fonemen). Aangezien het taalteken de representatie is van de gesproken taal, zou de scheiding van de spelling en de klanken niet meer dan een heel vaag idee geven van wat het moet voorstellen.

Semiologie wordt door Saussure gedefinieerd als de algemene wetenschap van alle tekensystemen die communicatie bevorderen; Terwijl de semiotiek het wordt opgevat als de bijna noodzakelijke en formele leer van tekens (Peirce). In wezen, als het de bedoeling is om een ​​onderscheid te maken tussen deze, overdenkt Saussure het menselijke en sociale karakter van de leer, die voor hem 'semiologie' wordt genoemd; terwijl Charles S. Peirce geeft meer gewicht aan het logische en formele karakter

Referenties

Aristoteles: Over interpretatie in verhandelingen van de logica.

Cobley, Paul: Semiotiek voor beginners.

Medina, Pepa: Het taalteken en de waardetheorie.

Saussure, Ferdinand de: Algemene taalcursus.

Onderwerpen in taalteken