Έννοια στον ορισμό ABC

Η εννοια του ψυχή, αν και με την πάροδο των ετών έχει εξελιχθεί και απέκτησε νέα σκευάσματα που δεν το προτείνουν ή δεν το χρησιμοποιούν όπως έγινε στο την αρχαιότητα να το αντιταχθεί έντονα στην έννοια του σώματος και έτσι να μπορεί να στιγματίζει το τελευταίο όλο και περισσότερο, ήταν πάντα σχετικά ή Έχει χρησιμοποιηθεί για να ονομάσει το εσωτερικό, πνευματικό μέρος που κάθε άνθρωπος δείχνει, όπου τα ένστικτα, το συναισθήματα και το συναισθήματα Ανδρικά και ότι δεν έχει καμία σχέση με το σώμα που μπορεί να δει και να αγγιχτεί. Με αυτήν την κατάσταση είναι ότι η ψυχή, το ζώο ή η ψυχή, όπως είναι επίσης γνωστό, προϋποθέτει μια άυλη και αόρατη αρχή, η οποία στεγάζεται σε το εσωτερικό του σώματος και που αντιμετωπίζει όλα αυτά τα ζητήματα που απαιτούν μια βαθύτερη δέσμευση εκ μέρους του ατόμου. Πολλοί φιλόσοφοι διαφορετικών πολιτισμών και θρησκειών με τη σειρά τους διακρίνουν την ψυχή από το πνεύμα, επισημαίνοντας τις πιο υπερβατικές πτυχές στην πρώτη και την κατανόηση στη δεύτερη. Έτσι, σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, τα ανθρώπινα όντα θα ήταν άτομα με 3 όψεις ή συστατικά (σώματα, ψυχή, πνεύμα ή κατανόηση), ενώ τα ζώα θα είχαν μόνο σώμα και πνεύμα και φυτά όντα με τη δομή τους σωματικά.

Επίσης, ως συνέπεια αυτής της ασυλίας στην οποία «καταδικάζεται», η ψυχή καθίσταται αδύνατη για την ύπαρξή της να επαληθευτεί μέσω οποιασδήποτε έρευνα ή αντικειμενικά επιστημονικά στοιχεία ή για το μεθοδολογία λογική γνώση.

Εν τω μεταξύ, και επιστρέφοντας στο θέμα του στιγματισμού που δόθηκε στην έννοια του σώματος, το βρίσκουμε σε ποια ήταν η διπλή αντίληψη που, από την άποψη αυτή, πρότεινε ο φιλόσοφος Πλάτων κληρονομιά που αργότερα υιοθετήθηκαν από ορισμένους φιλοσόφους που συνδέονταν με τομείς του Χριστιανισμού (στην αρχή) και του Ισλάμ (σε δεύτερη θητεία), οι οποίοι υποστήριξαν ότι το σώμα ήταν κάτι σαν "το φυλακή της ψυχής "στην οποία είχε φτάσει ως αποτέλεσμα της διάπραξης κάποιου εγκλήματος και για το λόγο αυτό δεν μπορούσαν πλέον να δουν τα αιώνια αποστάγματα, αλλά να τα θυμούνται μόνο (αλληγορία του σπήλαιο). Από την άλλη πλευρά, το φιλοσοφία Ο Πλατωνικός πρότεινε μια συνεχή αντιπαράθεση του ψυχή με το ανθρώπινο σώμα, το οποίο πάντα μειώνεται σε κακό και καταδικάζεται σε περιφρόνηση. Αυτές οι έννοιες της Σωκρατικής φύσης εξακολουθούν να υφίστανται σε ορισμένες σύγχρονες φιλοσοφίες.

Επίσης και περισσότερο από οτιδήποτε σήμερα, ο όρος χρησιμοποιείται ευρέως από τη θρησκεία, από θρησκευτικούς, για παράδειγμα, ιερείς, που μιλούν επανειλημμένα για την ανάγκη να καθαρίσουν ορισμένες ψυχές ορισμένων ανδρών που έχουν μολυνθεί από το αμαρτία.
Με αυτήν την αίσθηση που δίνει η θρησκεία σε αυτούς τους καιρούς, η ψυχή καταλήγει να είναι σαν τη συνείδηση ​​των ανθρώπων, η οποία από ορισμένη Οι περιστάσεις, οι ενέργειες ή οι σκέψεις που δεν κατευθύνονται χρωματίζονται ή αλλοιώνονται, η θρησκεία έχει τη δουλειά να την θεραπεύει μέσω της πίστης, της δέσμευσης και προσευχή. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι, παρά την άυλη και την αδυναμία απόδειξης της ύπαρξής της από την άποψη της εμπειρία λογικό, όλοι οι πολιτισμοί του πλανήτη στις διαφορετικές ιστορικές στιγμές τους αναγνωρίζουν την ψυχή ως πραγματικό συστατικό του ανθρώπου και Αντιλαμβάνονται τον διαχωρισμό τους από το σώμα από τη στιγμή του θανάτου ή σε εμπειρίες εσωτερικού χαρακτήρα, όπως τα λεγόμενα ταξίδια αστρικός. Ακόμα και μερικές αρχαίες και σύγχρονες θρησκείες προτείνουν την εγκατάλειψη του σώματος από την ψυχή κατά το θάνατο, με επακόλουθη επιστροφή σε ένα νέο σώμα, όχι απαραίτητα ανθρώπινο, σύμφωνα με εκείνους που πιστεύουν στο μετενσάρκωση. Από την άλλη πλευρά, στις μονοθεϊστικές θρησκείες, αναγνωρίζεται ότι η αναχώρηση της ψυχής κατά τη στιγμή του θανάτου την οδηγεί σε ένα χώρο χαράς αιώνια (παράδεισος ή παράδεισος), η τελική καταδίκη (κόλαση) ή μια μεταγενέστερη κατάσταση καθαρισμού (το καθαρτήριο του δόγματος Καθολικός). Προστίθεται ότι ορισμένα από αυτά τα πιστεύω, όπως το καθολικισμός, ο Αγγλικανισμός και ο Ιουδαϊσμός, συλλάβουν επίσης την επανένωση του ψυχή και το σώμα προς το τέλος του χρόνου, που ονομάζεται γενικά η ανάσταση των νεκρών.