Ορισμός της «Κριτικής της κρίσης» (1790)

Η κρίση ως μεσοπρόθεσμος

Η κρίση, με τη σειρά των ικανοτήτων της γνώσης, αποτελεί έναν ενδιάμεσο όρο μεταξύ της κατανόησης (η οποία έχει τη δική της σφαίρα στη ικανότητα της γνώσης, στο βαθμό που περιέχει a priori συστατικές αρχές της γνώσης) και λόγο (που δεν περιέχει a priori συστατικές αρχές παρά μόνο σε σχέση με την ικανότητα να ευχηθώ). Αν η Κριτική του Καθαρού Λόγου διερεύνησε τις εκ των προτέρων συνθήκες της γνώσης και η Κριτική του Πρακτικού Λόγου, αυτές του

συμπεριφοράηθικόςΤώρα, το πρόβλημα που επιδιώκει να λύσει η Κριτική της Κρίσης είναι αν έχει και από μόνη της αρχές a priori.

Η κρίση, αν σκεφτείς αναλογία με λογική και κατανόηση, πρέπει επίσης να περικλείει στον εαυτό του εκ των προτέρων αρχές. Ωστόσο, η χαρακτηριστική του αρχή δεν πρέπει, ωστόσο, να προκύπτει από έννοιες a priori, αφού οι έννοιες ανήκουν στην κατανόηση και η κρίση αφορά μόνο τις εφαρμογή.

Η αρχή της εφαρμογής της κρίσης προκαλεί αμηχανία (κυρίως στις αισθητικές κρίσεις), επειδή δεν αφορά την εφαρμογή των εννοιών (όπως συνέβη στην κρίσεις που διερευνήθηκαν στην Κριτική του Καθαρού Λόγου, που παρήγαγε γνώση), αλλά για την αναζήτηση ενός κανόνα που δεν είναι δεδομένος, ο οποίος δεν είναι απολύτως αντικειμενικός, αλλά μπορεί να υποκειμενικός. Αυτό σημαίνει, τελικά, ότι θα είναι ζήτημα αναζήτησης μιας μεσολάβησης μεταξύ της κατανόησης, στο τόσο η γνωστική ικανότητα όσο και η λογική, ως πραγματιστική ικανότητα, αλλά μια τέτοια διαμεσολάβηση δεν μπορεί να λάβει χαρακτήρας γνωστική ή θεωρητικό, αλλά θα συνδεθεί με το καθαρό συναίσθημα.

Τα είδη της κρίσης: καθοριστική και στοχαστική

Όταν μιλάμε για την ικανότητα της κρίσης, αναφερόμαστε στη δυνατότητα υπαγωγής του συγκεκριμένου κάτω από το καθολικό. Ο Καντ καθιερώνει, εξαρχής, μια γενική διάκριση μεταξύ καθοριστικών κρίσεων (αυτών στις οποίες δίνεται το ιδιαίτερο και το καθολικό, έτσι ώστε η κρίση εντάσσει το συγκεκριμένο κάτω από τη δεδομένη καθολική) και αναστοχαστικές κρίσεις (στις οποίες δίνεται μόνο το συγκεκριμένο και η ικανότητα κρίσης πρέπει να βρει το καθολικό από αντανάκλαση). Εδώ, αναστοχασμός σημαίνει να βάζουμε ορισμένες αναπαραστάσεις σε σχέση με τις ικανότητές μας.

Η αναστοχαστική κρίση αντανακλάται σε αντικείμενα που έχουν ήδη καθοριστεί, για να βρεθεί η συμφωνία μεταξύ αυτών και των υποκείμενο, με τέτοιο τρόπο ώστε να υπάρχει μια αρμονία μεταξύ των πραγμάτων και του εαυτού μας ως υποκείμενα γνωρίζων. Αυτή η αρμονία σχετίζεται με την υπόθεση ότι υποθέτουμε έναν σκοπό της φύσης στις πολλαπλές ιδιαίτερες περιπτώσεις της, επομένως, αναζητούμε πάντα ένα Μονάδα κάτω από την οποία υπάγονται όλα τα ιδιαίτερα, σαν να υπήρχε μια τελεολογία που διέταξε τον κόσμο. Ο σκοπός στη διάταξη της φύσης, λοιπόν, τον βρίσκουμε με δύο τρόπους, σε δύο σφαίρες κρίσης: την αισθητική και την τελεολογική.

Η αισθητική κρίση και η τελεολογική κρίση

Η αισθητική κρίση χωρίζεται, με τη σειρά της, σε δύο είδη: την κρίση του ωραίου και την κρίση του υψηλού. Όταν λέμε ότι κάτι «είναι όμορφο», υποθέτουμε ότι είναι αντικειμενική ιδιότητα του πράγματος. Ωστόσο, ο Καντ επισημαίνει ότι η κρίση της ομορφιάς εξαρτάται από τη σχέση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, με τη μεσολάβηση του αισθήματος της ευχαρίστησης.

Το ίδιο συμβαίνει και με την κρίση για το υψηλό: η υπεροχή δεν είναι ουσιαστική ιδιότητα του εν λόγω αντικειμένου, αλλά βασίζεται στον τρόπο με τον οποίο το υποκείμενο συνδέεται με το αντικείμενο. Και στις δύο περιπτώσεις, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αντανακλαστικές κρίσεις, οι οποίες διαφοροποιούνται από τις ικανότητες που παρεμβαίνουν σε κάθε περίπτωση. Ο λόγος παρεμβαίνει στην κρίση για το υψηλό, ενώ αυτό δεν συμβαίνει στην κρίση για το ωραίο.

Από την άλλη πλευρά, η τελεολογική κρίση διακρίνεται από την αισθητική κρίση γιατί στην τελευταία δεν υπάρχει έκδηλος σκοπός. Από την άλλη, στην τελεολογική κρίση, ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του ως το απόλυτο τέλος της φύσης και, με αυτόν τον τρόπο, χτίζει μια γέφυρα μεταξύ του αισθητού κόσμου και του κόσμου της πραγματικότητας. ηθική.

Βιβλιογραφικές αναφορές

Giovanni Reale και Dario Antiseri (1992) History of σκέψη φιλοσοφικά και επιστημονικά. II. Του

ανθρωπισμός στον Καντ. (Il pensiero occidentale dalle origini ad oggi. Τόμος II. Editrice La Scuola, Brescia, πέμπτη έκδ. 1985), μετάφρ. από τον Juan Andres Iglesias, Βαρκελώνη.

Kant, Immanuel (1984) Critique of Judgment, μτφρ. Manuel Garcia Morente, Μαδρίτη, Espasa Calpe.

Θέματα στο "Critique of Judgment" (1790)