Παιδική ιστορία για τη φιλία

Παιδική ιστορία για τη φιλία: Η αρκούδα και οι μέλισσες

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα Δάσος μακρινή και φυλλώδης, μια αρκούδα που ζούσε σε μια υπόγεια σπηλιά, από την οποία έβγαινε μόνο για να φάει. Η ζωή του ήταν μοναχική και νωχελική, πήγαινε όπου ήθελε και έτρωγε ό, τι ήθελε, αλλά τίποτα δεν τον ενθουσίαζε πολύ. Ήταν, κατά βάθος, μια ελαφρώς λυπημένη αρκούδα.

Μια από αυτές τις μέρες, όταν έφυγε από τη σπηλιά του λιμοκτονώντας, η αρκούδα παρατήρησε ότι σε ένα κοντινό δέντρο υπήρχε ένα αντικείμενο που δεν είχε ξαναδεί. Ήταν μια κηρήθρα, στρογγυλή σαν μπάλα, που βούιζε τόσα πολλά έντομα μέσα. Η αρκούδα πλησίασε και πέρασε αρκετή ώρα μυρίζοντας την κηρήθρα, χωρίς να είμαι σίγουρος περί τίνος πρόκειται. Και μετά βγήκαν οι μέλισσες, γιατί ήξεραν ότι στις αρκούδες, γενικά, αρέσει το μέλι.

- Γεια, αρκούδα! —Είπαν, ομόφωνα, οι εκατοντάδες μέλισσες που, όταν συμφώνησαν, μπορούσαν να ενώσουν τις φωνές τους και να μιλήσουν σαν ένα άτομο — Γιατί μυρίζετε την κηρήθρα μας; Μήπως θέλεις να κλέψεις το μέλι που μας κοστίζει τόση δουλειά;

Η αρκούδα, που δεν είχε ξαναδεί μέλισσες σαν αυτές, ήταν μπερδεμένη.

-Ποιος είσαι? Τι είναι αυτό το μέλι που λες; - τους ρώτησε.

- Δεν μας κοροϊδεύεις, αρκούδα. Απάντησαν.

- Μένεις εκεί μέσα; Γιατί κάποιος να θέλει να εισβάλει στο σπίτι σας; Η αρκούδα επέμεινε, μυρίζοντας ξανά τη στρογγυλή κυψέλη.

- Να μας κλέψουν το μέλι φυσικά.

- Και για τι είναι αυτό? Η αρκούδα ήθελε να μάθει.

- Δεν ξέρεις σε τι χρησιμεύει το μέλι; Οι μέλισσες γέλασαν: «Τόσο ανόητη αρκούδα δεν έχουμε ξαναδεί!»

Στην αρκούδα δεν άρεσε που εκείνα τα μικροσκοπικά έντομα γελούσαν μαζί του, που ήταν α ζώο μεγάλο και δυνατό.

- Τι αγενείς μέλισσες! "Μόνο γι' αυτό θα πρέπει να καταστρέψω την κυψέλη τους!"

Οι μέλισσες σταμάτησαν αμέσως να γελούν, και έδειξαν τα κεντρί τους στην αρκούδα.

«Αν μας σπάσεις την κυψέλη, θα σας δαγκώσουμε όλους», τον προειδοποίησαν.

Όμως ήταν πολύ αργά. Με ένα χτύπημα με τα νύχια της, η αρκούδα τίναξε την κυψέλη και έκανε ένα μεγάλο κοίλωμα από το οποίο άρχισε να κυλάει το μέλι. Η κηρήθρα έπεσε στο έδαφος και καταστράφηκε ολοσχερώς. Η αρκούδα, σε ένα αντανακλαστικό, σήκωσε τα νύχια της στο στόμα της και απόλαυσε αυτή τη λιχουδιά που μόνο οι μέλισσες μπορούσαν να δημιουργήσουν.

- Το ξέραμε! Οι μέλισσες τον κατηγόρησαν «Ήρθες να φας το μέλι μας!». Τώρα θα πληρώσετε για αυτό που κάνατε!

Και χωρίς να πουν άλλη λέξη, τσίμπησαν και τσίμπησαν την αρκούδα μέχρι που την έκανε να τραπεί σε φυγή.

Η αρκούδα πέρασε την υπόλοιπη μέρα κρυμμένη σε μια διαφορετική γωνιά του δάσους, περιμένοντας να υποχωρήσει ο πόνος από τα τσιμπήματα, αλλά μη μπορώντας να ξεχάσει τη νόστιμη γεύση του μελιού. Δεν καταλάβαινε πόσο μικρά ζώα όπως οι μέλισσες μπορούσαν να δημιουργήσουν κάτι τόσο νόστιμο και ταυτόχρονα να τσιμπήσουν τόσο οδυνηρά. Τελικά σκοτείνιασε και η αρκούδα ήθελε να επιστρέψει στη σπηλιά του, αλλά όταν προσπάθησε κατάλαβε ότι οι μέλισσες είχαν μπει στη σπηλιά του και προσπαθούσαν να φτιάξουν μια νέα κηρήθρα.

- Σταμάτα εκεί, αρκούδα! Του είπαν: «Ή θα σε δαγκώσουμε ξανά όπως το αξίζεις».

- Δεν ήρθα να τσακωθώ μαζί σας, μέλισσες, αλλά να κοιμηθώ στη σπηλιά μου. Πήγαινε πίσω στην κηρήθρα σου και ας προσποιηθούμε ότι δεν συνέβη τίποτα — πρότεινε η αρκούδα.

- Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην κηρήθρα, αρκούδα, γιατί την χάλασες με τα νύχια σου. Ξέρετε πόσο καιρό μας πήρε για να το φτιάξουμε;

- Οχι, δεν γνωρίζω. Είπε η αρκούδα, η οποία, παρ' όλα αυτά, ήταν μια ειλικρινής αρκούδα: «Αλλά ξέρω ότι αν έχανα τη σπηλιά μου θα με στεναχωρούσε πολύ».

«Αυτό δεν είναι τίποτα», εξήγησαν οι μέλισσες, «επειδή έχεις αυτή τη σπηλιά, πρέπει να φτιάξουμε το σπίτι μας με τα χέρια μας». Αυτή είναι η τρίτη κηρήθρα που έπρεπε να φτιάξουμε.

- Και τι έγινε με τους προηγούμενους; ρώτησε η αρκούδα.

- Οι άνθρωποι τους κατέστρεψαν.

- Αχ, οι άνθρωποι! βρυχήθηκε η αρκούδα, που δεν συμπάθησε καθόλου τους ανθρώπους.» «Ερχόντουσαν εδώ παλιότερα, αλλά όταν άκουγαν το βρυχηθμό μου τρέχουν τρομαγμένοι». Δεν έχουν έρθει εδώ και πολύ καιρό.

- Τυχερή, αρκούδα. Δεν ξέρουμε να βρυχάμε, ξέρουμε μόνο να τσιμπάμε. Αλλά έχουν ειδικά κοστούμια που μας εμποδίζουν να τα δαγκώσουμε, και φωτιά για να κάνει καπνό και να μας αναγκάσει να βγούμε από την κηρήθρα.

Η αρκούδα σκέφτηκε για μια στιγμή και τελικά είχε μια ιδέα.

- Ακούστε, μέλισσες, τι θα λέγατε να μοιραζόμαστε τη σπηλιά;

- Να το μοιραστούμε; Οι μέλισσες κοιτάχτηκαν σαστισμένες.

- Θα φροντίσω τη σπηλιά για να μην μπουν άνθρωποι και θα μπορέσετε να ζήσετε ήσυχα μέσα. Μπορείς λοιπόν να με συγχωρέσεις για την κηρήθρα που σου έσπασα.

- Αλήθεια θα το έκανες αυτό για εμάς;

- Σαφή!

Οι μέλισσες άρχισαν να βουίζουν από χαρά. Ήταν γενναιόδωρες μέλισσες, δύσπιστες όπως ήταν.

- Αρκούδα, αν μοιραστείς τη σπηλιά σου μαζί μας, θα μοιραστούμε το μέλι μας μαζί σου. Λυπούμαστε πολύ που σας δαγκώσαμε και σας γελάσαμε εξαρχής.

Αν και δεν μπορούσαν να αγκαλιάσουν ή να δώσουν τα χέρια, οι μέλισσες και η αρκούδα έκαναν ειρήνη. Από τότε μοιράστηκαν τη σπηλιά και το μέλι και έμαθαν να εκτιμούν το καλό που είχε να προσφέρει ο καθένας. Και αν αυτό δεν ήταν αρκετό, η αρκούδα δεν ένιωσε ποτέ ξανά τόσο μόνη.

Βιβλιογραφικές αναφορές:

• «Αφήγηση» στο Βικιπαίδεια.
• «Φιλία» σε Βικιπαίδεια.

Τι είναι μια ιστορία;

ο ιστορίες είναι διηγήματα, με λίγα χαρακτήρες και με μια ενιαία πλοκή, η οποία μπορεί να βασίζεται σε πραγματικά ή φανταστικά γεγονότα. Είναι Αφηγηματικά κείμενα με διαφωνία σχετικά απλό, στο οποίο οι χαρακτήρες συμμετέχουν σε μια ενιαία κεντρική δράση. Οι χώροι είναι επίσης περιορισμένοι: τα γεγονότα συνήθως συμβαίνουν σε όχι περισσότερα από ένα ή δύο μέρη.

Ακολουθήστε με: