Ορισμός της Σχολής της Φρανκφούρτης

ο Σχολείο Ο de Frankurt αναφέρεται σε ένα μαρξιστικό εμπνευσμένο γερμανικό φιλοσοφικό ρεύμα που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1920. Αυτή η ροή του σκέψη είχε ως τους πιο επιφανείς εκπροσώπους του τον φιλόσοφο Horkheimer, Theodor W. Adorno, Walter Benjamin, Erich Fromm, Herbert Marcuse και αργότερα Jurgen Habernas. Η πνευματική του δραστηριότητα συνδέθηκε με το Ινστιτούτο του Ερευνα Social, μια οντότητα που συνδέεται με το Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Για να διαδώσουν τις σκέψεις τους, οι υποστηρικτές αυτού του ρεύματος χρησιμοποίησαν ένα περιοδικό σκέψης που ονομάζεται Zeitschrift.

Όταν οι Εθνικοί Σοσιαλιστές ανέλαβαν την εξουσία το 1933, μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Γενικά χαρακτηριστικά της Σχολής της Φρανκφούρτης

Οι διάφοροι φιλόσοφοι αυτού κίνηση εμπνεύστηκαν από τη σκέψη του Καρλ Μάρκου με την πρόθεση να το προσαρμόσουν στις ιστορικές συντεταγμένες της εποχής του, ιδιαίτερα στο Ναζισμός και η πιο άμεση συνέπεια του, ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος.

Οι Frankfurters μοιράζονται ένα παγκόσμιο όραμα, το οποίο στο φιλοσοφία Έχει λάβει το όνομα της Κριτικής Θεωρίας της Κοινωνίας, η οποία συνίσταται στην ενημέρωση και αναθεώρηση της μαρξιστικής θεωρίας. Μία από τις κύριες ανησυχίες του ήταν η καταγγελία νέων μορφών κυριαρχίας (για παράδειγμα, καταναλωτισμού) ή μορφών ορθολογισμού που προστατεύονται από την ενιαία σκέψη.

Οι φιλόσοφοι της Σχολής της Φρανκφούρτης αντιλαμβάνονται τη φιλοσοφία όχι ως θεωρητική κερδοσκοπία αλλά ως έργο κοινωνικού μετασχηματισμού. Υπό αυτήν την έννοια, είχαν ένα στάση μαχητικό σε σχέση με το ρόλο της επιστήμης και της τεχνολογίας, καθώς θεώρησαν ότι κρύβονταν σε αυτές νέες μορφές κυριαρχίας του ανθρώπου. Από την άλλη πλευρά, κατήγγειλαν ότι η κοινωνία υποβλήθηκε σε παραπλανητικές διαδικασίες απελευθέρωσης. Κατάλαβαν ότι ο ανθρώπινος λόγος πρέπει να επιδιώκει τη χειραφέτηση των ατόμων και της κοινωνίας στο σύνολό της.

Αντανακλούσαν βασικά ζητήματα στον πολιτισμό και την κοινωνία: τις ιδέες του Διαφωτισμού, την οικογένεια, την ελευθερία, τον αυταρχισμό, την προκατάληψη ή τον εαυτό.

Οι Φρανκφούρτες διατήρησαν μια κριτική στάση απέναντι στη δυτική κουλτούρα και υποστήριξαν έναν κοινωνικό μετασχηματισμό βασισμένο σε ένα ανθρωπισμός ανανεωμένες και νέες ηθικές και πολιτιστικές προσεγγίσεις. Στην πραγματικότητα, ορισμένα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης προωθούσαν αντιπολιτισμικά κινήματα της δεκαετίας του 1960 (η αντιπολίτευση στον πόλεμο του Βιετνάμ, την κριτική του αμερικανικού ονείρου, την υπεράσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων και την καταγγελία των διαφορετικών αυταρχισμών).

Εν ολίγοις, η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν ένα φιλοσοφικό κίνημα με ένα καθορισμένο έργο: να προβληματιστεί για την κοινωνία με σκοπό την επίτευξη ενός κοινωνική αλλαγή με χειραφετητική διάσταση.

Φωτογραφίες: iStock - Shelley Gammon / Anna Bryukhanova