Ορισμός γραμμής εντολών

Παρόλο που μας φαίνεται ότι το ποντίκι ήταν εκεί όλη τη ζωή μας, υπήρχε ένας καιρός πριν από πολύ καιρό (έως ότου το Apple Macintosh άλλαξε τα πάντα) στο οποίο τα γραφικά περιβάλλοντα δεν φαίνονται καλά ως εργαλείο επαγγελματική δουλειά.

Αλλά τι υπήρχε τότε αντί για το περιβάλλον γραφικός?

Μια κενή οθόνη, συνήθως με μαύρο χρώμα φόντου, α προτροπή ή ενδεικτικό αναμονής για παραγγελίες εισόδου, και μια σειρά εντολών που έπρεπε να απομνημονεύσουμε με τις αντίστοιχες παραμέτρους τους

Αυτό σήμαινε ότι συνεργαζόμαστε με ένα υπολογιστή ήταν, γενικά, διαδοχικά, δηλαδή, οι εργασίες εκτελέστηκαν το ένα μετά το άλλο αντί να δουλεύουν με πολλά ταυτόχρονα (multitasking).

Αργότερα, και ως σκεύη, εξαρτήματα προχωρούσε και επέτρεπε τη διαδραστικότητα και την εναλλαγή μεταξύ διεργασιών - παρόλο που δεν ήταν σε θέση να εκτελέσει περισσότερες από μία κάθε φορά -, προέκυψε την ανάγκη να είμαστε σε θέση να αλληλεπιδρούμε πιο δυναμικά με το σύστημα, για το οποίο κατέστη δυνατή η εκτέλεση διεργασιών σύνολο παραγωγής και έχετε εικονικές κονσόλες.

Το μεγάλο μειονέκτημα των περιβαλλόντων εντολών πρέπει να μάθει μια μεγάλη λίστα εντολών, καθώς δεν είναι καθόλου διαισθητικές

Ας το σκεφτούμε: όταν αντιμετωπίζουμε ένα νέο λειτουργικό σύστημα, μπορούμε πάντα να μετακινήσουμε το ποντίκι και να ξεκινήσουμε ερευνώ και δοκιμάστε κάνοντας κλικ στα στοιχεία που μας φαίνονται, και είναι πιθανό ότι λίγο-πολύ, και δοκιμή και λάθος, ας καταλήξουμε πώς να χρησιμοποιήσουμε ένα υψηλό ποσοστό της διεπαφής γραφική παράσταση από Όνομα χρήστη.

Αλλά στην περίπτωση μιας διεπαφής εντολών, είτε γνωρίζουμε ήδη μια παραγγελία εκ των προτέρων, είτε κάθε φορά που προσπαθούμε να πληκτρολογήσουμε κάτι, το σύστημα θα μας στείλει ένα απογοητευτικό μήνυμα σφάλματος.

Μια γραμμή εντολών εξακολουθεί να είναι ένα εκτελέσιμο πρόγραμμα (ο διερμηνέας εντολών) περισσότερο από το σύστημα, το οποίο παρέχει τη διεπαφή μεταξύ του πυρήνα, του χρήστη και των εφαρμογών

Αυτό παρέχει μια λειτουργικότητα στα λειτουργικά συστήματα που τους επιτρέπει να αλλάξουν το εν λόγω εκτελέσιμο πρόγραμμα για άλλους, έχοντας έτσι ένα σύνολο διαφορετικών εντολών. Ένα παράδειγμα αυτών είναι τα πολλαπλάσια κοχύλια που μπορούμε να βρούμε για συστήματα UNIX όπως το GNU / Linux.

Ο πιο δημοφιλής διερμηνέας εντολών είναι το MS-DOS

Για να είναι αυτό που έχουν χρησιμοποιήσει περισσότερα άτομα, ακολουθούμενο από ένα από τα διαφορετικά συστήματα UNIX. Σήμερα, όλα τα λειτουργικά συστήματα περιλαμβάνουν διερμηνέα εντολών, αλλά συνήθως βρίσκεται κρυμμένο ανάμεσα στις διάφορες επιλογές, αφού θεωρείται ένα εργαλείο μόνο για τους πιο επαγγελματίες χρήστες, έτσι οι κατασκευαστές προτιμούν να δίνουν προτεραιότητα σε άλλες εφαρμογές που έχουν εγκατασταθεί από προεπιλογή στις δικές τους συστήματα.

Το κύριο πλεονέκτημα μιας γραμμής εντολών πάνω από τη γραφική διεπαφή είναι ότι μπορούμε να συνδυάσουμε εντολές, να είμαστε πιο ευέλικτοι από το χειρισμό με το ποντίκι.

Και παρόλο που έχουν γίνει προσπάθειες αναπαραγωγή Από αυτήν την ευελιξία σε ορισμένα γραφικά περιβάλλοντα, δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί.

Τώρα που θυμάστε, σε όλη μου τη ζωή έχω δει μόνο μια πλατφόρμα λογισμικού που δεν είχε καμία γραμμή εντολών οποιουδήποτε είδους: το κλασικό Mac OS. Το Mac OS X έπρεπε να βασίζεται στο UNIX, το οποίο είναι ένα λειτουργικό σύστημα που δεν μπορεί να γίνει κατανοητό χωρίς μια γραμμή εντολών.

Φωτογραφίες: Fotolia - Tomasz Zajda

Θέματα γραμμής εντολών