Έννοια στον ορισμό ABC

Η ιατρική είναι το σύνολο των τεχνικών και των γνώσεων που στοχεύουν στη διατήρηση ή την ανάκτηση της ανθρώπινης υγείας. Για την επίτευξη των στόχων του, το φάρμακο βασίζεται σε μια σειρά διαδικασιών: διάγνωση, η οποία αποτελείται από τη σωστή αναγνώριση των προβλημάτων που πλήττουν τον ασθενή. θεραπεία, η οποία αποτελείται από τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την ανακούφιση των ασθενειών, που προσπαθούν να επιτύχουν θεραπεία, και τέλος, πρόληψη, η οποία συνίσταται στα μέτρα που λαμβάνονται για την αποφυγή των κακών δυνατόν. Κατά συνέπεια, η πρακτική της ιατρικής έχει ως πρωταρχικό στόχο τη διατήρηση ή την αποκατάσταση την υγεία των ανθρώπων, κατανοητή ως η κατάσταση της βιολογικής, ψυχολογικής και κοινωνικής ευημερίας του τα άτομα. Ωστόσο, το πεδίο της ιατρικής επιστήμης υπερβαίνει αυτόν τον κύριο στόχο και κατευθύνεται επίσης στην προώθηση της υγείας (εκπαίδευση των ίδιων των ανθρώπων και των πληθυσμός γενικά, με μεγαλύτερη συνάφεια σε εκείνους τους κατοίκους με μεγαλύτερο κίνδυνο) και με το καθήκον να βοηθήσουμε αυτά τα άτομα στους οποίους δεν είναι δυνατή η ανάκαμψη της υγείας, όπως ο ασθενής ή σοβαρά άτομα με ειδικές ανάγκες.

Από αμνημονεύτων χρόνων, όλοι οι πολιτισμοί έχουν φιλοξενήσει άτομα που προορίζονται για τη συλλογή σοφίας σχετικά με την υγειονομική περίθαλψη. Ωστόσο, η δυτική ιατρική έχει τις ρίζες της στην κλασική Ελλάδα, αναγνωρίζοντας σε μερικές από τις πρακτικές που εφαρμόζονται εκεί το μικρόβιο της τρέχουσας ιατρικής παράδοσης. Επομένως, αξίζει να τονιστεί η φιγούρα του Ιπποκράτη, ο οποίος πιστώνεται με μια συλλογή πραγματειών που ασχολούνται με την ιατρική ηθική, τη διαιτολογία, την εσωτερική ιατρική, την ανατομία κ.λπ. Επίσης σημαντική είναι η φιγούρα του Γκάλεν, ο οποίος λέγεται ότι έχει συνεισφέρει όπως η εξήγηση της λειτουργίας των αρτηριών του νεφρού, της ουροδόχου κύστης, των βαλβίδων του καρδιά, και τα λοιπά.; Σπούδασε επίσης ασθένειες και αφοσιώθηκε στην προετοιμασία ναρκωτικών.

Η γνώση του ελληνικού πολιτισμού θα έχει αξιοσημείωτη επιρροή στον Μεσαίωνα. Υπό αυτήν την έννοια, ξεχωρίζει η μεγάλη συμβολή των αραβικών λαών, οι οποίοι διέδωσαν έννοιες της ιατρικής πράξης που αποκτήθηκε στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια της κατοχής αυτών των εθνών στην Ευρώπη. Αργότερα, ήδη στο αναγέννηση, προστίθενται σημαντικές συνεισφορές σχετικά με την ανατομία, ειδικά από το χέρι του Βεζάλιου. Ωστόσο, είναι τον 19ο αιώνα όταν η ιατρική αποκτά τα χαρακτηριστικά που παρατηρούνται σήμερα, στο βαθμό που η θεωρία έχει καθιερωθεί κινητό, η ιδέα του εξέλιξη και η αναισθησία αρχίζει να χρησιμοποιείται. Ήδη τον εικοστό αιώνα, πραγματοποιήθηκαν μεταγγίσεις χωρίς κίνδυνο, εφαρμόστηκε η χρήση ηλεκτροεγκεφαλογράφων και ηλεκτροκαρδιογραφημάτων και εισήχθη η γενετική. Οι μεγάλες συνεισφορές που έγιναν στη σύγχρονη εποχή ήταν ουσιαστικά η χρήση αντιβιοτικών, διαθεσιμότητα τεχνικών διαγνωστικής απεικόνισης (από τις πρώτες ακτινολογικές δοκιμές το 1895 έως το μοντέρνο πόροι μαγνητικού συντονισμού ή υπολογιστικής τομογραφίας) και αναισθησιολογίας, η οποία επέτρεψε ασφαλέστερες, ανώδυνες χειρουργικές επεμβάσεις και με θεραπευτική επιτυχία.

Η συνεχής ανάπτυξη της ιατρικής επέτρεψε στο ανθρώπινο προσδόκιμο ζωής να αυξηθεί σημαντικά και χωρίς διακοπή. Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι μια πρόκληση ότι όλα τα οφέλη του είναι πλήρως προσβάσιμα σε ολόκληρο τον πληθυσμό ανεξάρτητα από κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Πράγματι, οι περισσότερες περιπτώσεις νοσηρότητα και η θνησιμότητα στις φτωχότερες χώρες, με ιδιαίτερο αντίκτυπο στα παιδιά, αντιπροσωπεύεται από μεταδοτικές ασθένειες και αποτρέπεται μέσω επενδύσεων στη δημόσια υγεία, όπως λοιμώξεις του αναπνευστικού και γαστρεντερικού συστήματος, παράσιτα και υποσιτισμός. Από την άλλη πλευρά, στις βιομηχανικές χώρες υπάρχει επίσης μια συστολή του οικονομικοί πόροι προορίζεται για την υγεία, το οποίο βρήκε το θεσμικό του πλαίσιο στο λεγόμενο «φάρμακο βάσει αποδείξεων», στο οποίο επιχειρείται ένας οικονομικός εξορθολογισμός της δημόσιας υγείας. Στην περίπτωση εθνών με ενδιάμεση οικονομική κατάσταση, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, και οι δύο παράγοντες συνδυάζονται, για το οποίο η ιατρική πρακτική έχει γίνει θέμα συζήτησης κατά την οποία η ηθική και επαγγελματική ανάγκη του φροντίδα για τους άρρωστους και την περιορισμένη διαθεσιμότητα πόρων για την κάλυψη των παγκόσμιων αναγκών ολόκληρου του πληθυσμού ευάλωτοι.